Przychodzę nie w porę

Druga część tarnobrzeskiej serii z prywatnym detektywem Jakubem Rauem w roli głównej. Nie czytałam pierwszej, niestety druga mnie nie porwała. Mimo, że dzieje się w Polsce, w polskich realiach, znów mamy powielony schemat z innych kryminałów obyczajowych. Czyli perspektywa mordercy i jego czyny, i śledztwo, a może nawet jego całkowity brak. Niestety ponownie zrobiono psikusa autorce reklamując to jako kryminał/thriller/sensację, bo akcji nie ma tam za grosz, kryminału również, a thrillerem trudno to nazwać. Już wyjaśniam. Sensacja jest wówczas, kiedy mamy zwroty akcji, bohater boryka się z przeciwnościami losu/złymi antybohaterami. Tutaj mamy snującego się Jakuba, który spotyka na swojej drodze ludzi, którzy mają się czasami nijak do fabuły. Kryminał – no cóż zabójca jest, trupy też, a główny winny wyskakuje detektywowi jak Filip z konopi na ostatnich stronach (nie czuję tego w kryminałach, przykro mi). Thriller: ani psychologii, ani odrobiny strachu. Te wszystkie opisy zajmujące ¾ książki nie dla mnie, czasami nie ukrywam współgrają, tutaj mnie irytowały, dobre dla opisu rzeczywistości, ale nie w takim nadmiarze. Nie poczułam tego czegoś, co mnie porywa, intryguje i zaciekawia.