Radujcie się, weselcie. O polskich zwyczajach i tradycjach wielkanocnych.

Tradycyjne święta polskie, obchodzone w porze wiosennej, to długi łańcuch rożnych powiązanych ze sobą i wzajemnie się nieuzupełniających uroczystości.

Głównym i najważniejszym ogniwem tego łańcucha jest WIELKANOC i wszystkie związane z nią zwyczaje i obrzędy.

Wielkanoc bowiem jest w Polsce - i we wszystkich krajach z tradycjami chrześcijańskimi i także z tradycjami rolniczymi - największym, najuroczyściej celebrowanym świętem dorocznym i jednocześnie najważniejszą uroczystością WIOSENNEGO CYKLU ŚWIĄTECZNEGO. W całym tym cyklu, we wszystkich przynależnych do niego świętach, z Wielkanocą na czele splatają się i wzajemnie przenikają rożne wątki, rożne rytuały i ceremonie, a przede wszystkim religijne obrzędy chrześcijańskie i liczne elementy odwiecznego, ludowego święta wiosny.

Zarówno w liturgii kościelnej, jak i w tradycji ludowej wiosenny cykl świąteczny rozpoczyna się w Środę Popielcową, otwierającą Wielki Post, kończy się zaś w święto Zesłania Ducha Świętego, nazywane powszechnie Zielonymi Swiątkami. Przy czym główne i najważniejsze obchody świąteczne tego cyklu dotyczą właśnie Wielkanocy i poprzedzającego ją Wielkiego Tygodnia.

Wielkanoc w pierwszych wiekach zwana PASCHĄ, najstarsze, bo najwcześniej ustanowione, a zarazem największe święto chrześcijan, obchodzone już II w. na pamiątkę męki, śmierci, ale przede wszystkim chwalebnego ZMARTWYCHWSTANIA CHRYSTUSA jest także i triumfalnym ŚWIĘTEM ŻYCIA I WIOSENNEJ ODNOWY.