Raybearer. Władcy płomienia

Raybearer czyli Władcy Promienia to niezwykle barwna historia, którą pokochają wszyscy lubiący dopracowaną fabułę z nową kulturą. Gdy już przejdzie się kilka pierwszych rozdziałów nie sposób oderwać się od książki.

Bohaterowie są wyraziści, bardzo łatwo ich rozpoznać i polubić. Może kiedyś tyle łatwo się z nimi utożsamić ale obserwując ich zachowania, poszczególne cechy charakteru potrafimy lepiej zrozumieć ich demony z przeszłości. Choć bohaterów jest mnóstwo najbardziej skupiamy się na 4 plus kilku pobocznych, które w odpowiednich miejscach popychają fabułę w nowe sytuacje.

Opos stworzenia świata oraz podział władzy wraz z tajemnicami ukrytymi przed czytelnikiem, bardzo mocno działają na wyobraźnie. Świat jest tak dobrze skonstruowany i opisany że czujemy się tak jakbyśmy brali udział w wydarzeniach a nie tylko o nim czytali.

Mam jednak malutki minus, dla mnie osobiście wątek uczuciowy mógłby zostać kompletnie pominięty bo wprowadził nieco chaosu i przez chwilę bałam się że pójdzie to nie w tym kierunku którym kibicowałam od początku.

Tarisai czyli główna bohaterka opowieści, przeżywa drogę od złoczyńcy, zera do kogoś walczącego za innych. Jej obawy, lęki oraz to na co się skazuje jest bardzo pokrzepiające i nie sposób nie być po jej stronie podczas czytania.

W książce pojawia się wiele opisów ale i sytuacji które zaskakują, więc na nudę nie ma co liczyć. A co więcej czasem padają metafory które łatwo można odnieść do własne...

Zdarza wam się całkowicie zmienić zdanie o książce w czasie jej czytania?

Mnie raczej rzadko, ale przy „Raybearer. Władcy Promienia” tak właśnie się stało. Dlaczego? Już spieszę z odpowiedzią. Głównie z powodu mnogości imion, nazw własnych i określeń świata. Były one dla mnie skomplikowane do zapamiętania, dlatego ciężko mi było się połapać kto jest kim, dlaczego znalazł się w danym miejscu i skąd pochodzi. Co z tym szło dość długo zajęło mi wejście w ten świat. Ale jednocześnie jest to też częściowo moja wina, bo nie sprawdziłam, czy na końcu nie ma materiałów pomocniczych, a były więc we własnych oczach wyszłam na klauna.

Kiedy już udało mi się poukładać sobie w głowie potrzebne elementy, to autentycznie przepadłam. Wszystko kliknęło na swoim miejscu, a ja popłynęłam razem z nurtem akcji. Zwłaszcza na pochwalę zasłużył klimat, który jest niesamowity. W tym momencie następują pieśni pochwalne na ten temat. Poza tym lubię też sam zamysł, który dotyczy dzieci uczących się na przyszłą elitę kraju i będących przyszłą radą władcy. I kurcze nie wiem co jeszcze mogę wam na ten temat powiedzieć poza tym, że finał mnie zaskoczył i utwierdził w przekonaniu, że koniecznie muszę sięgnąć po kolejny tom mimo ciężkiego początku.

Wam też polecam!