Opinia na temat książki Róża wiatrów

Książka której okładka stanowi odbicie jej treści. "Róża wiatrów" to bezmiar intensywnej, lepkiej słodyczy, który bije na głowę najbardziej znane mi lukrowate "harlequiny" a miałam ich w ręku wiele. Druga część landrynkowego cyklu Agnieszki Krawczyk jest tak bardzo mdląco-słodka, że od oparów perfumowanych mydlin łzawią oczy a żołądek wywraca się na nice. Krawczyk popłynęła w najbardziej ckliwe i rzewliwe motywy i nie ma nic, co mogłoby ten przesłodzony do bólu ulep przegryźć. Postaci są jeszcze bardziej papierowe i męczące niż w "Przylądku wichrów".
Ogłupione dębkowskim klimatem szczęście straciło jakikolwiek umiar w rzucaniu im pod nogi wszelakich skarbów Sezamu. Właściwie, niczym dobry dżin z butelki, spełnia ich życzenia na wyrost. Wątki dramatyczne, przeciwności losu - nie istnieją.
Złe charaktery... Jeśli takie są - budzą najwyżej uśmiech politowania a romansowy mąż opatrzności trąca ideologiczną propagandą. Wszyscy tu ze wszystkimi tak bardzo, że do kompletu brakuje już tylko Brooke Logan*. Albo chwytają się za rączki i tańczą w kółeczku. Poza tym... Dobrze widziałam? Rozglądnąć? Bałabajka? Serio? Mogę tylko gdybać, że tumany różowych wyziewów pióra p. Krawczyk nie tylko mnie szkodziły na oczy. Biorąc do ręki "Różę wiatrów" miałam się za doświadczonego zawodnika. "Przylądek wichrów" dał mi pojęcie o tym, czego można się spodziewać. A jednak podczas czytania "Róży wiatrów" bardzo, ale to bardzo potrzebowałam dla równowagi chleba ze smalcem i kwaśnych ogórków. "Róża wiatrów" ze swoją pocztówkową okładką jest jak skumulowany finał telenoweli. Podpisuję się pod opinią, że jest to pozycja dla najbardziej odpornych. Bo na trzeźwo i bez znieczulenia cykl "Przylądek wichrów" to udręka w dwóch aktach.

*) -> "Moda na sukces"