Rozbierz mnie

Ktoś zakłada ciągle jedną i tę samą sukienkę. Inny zawsze ubiera się na czarno. Tamta jest fanatykiem zakupów. Tamten pieczołowicie przechowuje elementy garderoby tych, którzy odeszli. Ilu ludzi, tyle różnych zachowań, które definiują nasz stosunek do ubrań. A w każdym z nich istotną rolę odgrywa czyjaś indywidualna historia. Pod pozorem błahostek kryją się sekretne i nieuświadomione pragnienia. Ubranie - nasza druga skóra - należy jednocześnie do sfery zewnętrznej jak i wewnętrznej, chroni naszą intymną przestrzeń, a jednocześnie otwiera nas na innych ludzi. Ubranie jest granicą, stanem przejściowym między naszym ciałem a światem zewnętrznym, czymś, co może nas maskować lub - przeciwnie - co może nas odsłonić. Sposób ubierania się jest zawsze elementem jakiejś historii. Po części wynika z naszego osobistego wyboru, po części zdeterminowany jest tym, co przeżyliśmy. Jest także manifestacją wolności jednostki w stosunku do bliskich, przyjaciół, znajomych. Ubiór to jeden z wątków kształtowania własnego ja, ukazujący sposób, w jaki postrzegamy samych siebie. Ujawnia nasze porażki i sukcesy. Odnajdujemy w nim ślady dzieciństwa, naszych kolejnych wcieleń, jak również wspomnienie naszych pierwszych relacji z innymi, a nawet frustracje i pragnienia rodziców... Mała dziewczynka ubrana jak chłopiec... Suknia w kolorze błękitu... Ubrania są jak ekran, na którym, dzień po dniu, wyświetlają się nasze radości i cierpienia. Nieskończenie wiele jest ludzkich historii, podobnie jak nieskończenie wiele jest zachowań wobec ubrania. Może ta książka pomoże wam uchylić nieco rąbka tajemnicy...