Rozdeptałem czarnego kota przez przypadek

Żyje sobie człowiek na tym świecie ponad 40 lat, myśli, że jest taki mądry, doświadczony, czegoś w życiu doświadczył i wchodzi taki Franciszek i mówi: „ Potrzymaj mi piwo...”. Filip Zawada oczami dziesięcioletniego wychowanka domu dziecka prowadzonego przez zakonnice pokazuje rzeczywistość z punktu widzenia człowieka, w którego życiu już na starcie zabrakło najważniejszego składnika – miłości. A jednak Franek się nie poddaje – dorastając i poznając reguły rządzące światem dzieli się na głos swoimi przemyśleniami na ten temat. A są one ... no cóż, proste, bezpośrednie i zupełnie bezpardonowe. Tak, można czytając tę książkę na jednej stronie śmiać się, w duchu współczując zakonnicom, które muszą okiełznać tak nieposkromionego wychowanka, a po kilku akapitach ocierać łzy. Jest styczeń a ja już wiem, że przeczytałam jedną z najlepszych książek jakie trafią do moich rąk w tym roku. Bo to jest książka pełna refleksji o życiu, ale nie jakichś wydumanych tylko takich, które dotykają codziennej egzystencji najprościej jak się da. Okazuje się, że wystarczy zmienić „punkt siedzenia” i rzeczy ważne przestają nimi być, istotne za to okazują się zupełnie inne. Mistrzostwo języka, mistrzostwo wyobraźni, mistrzostwo gry emocjami – już dawno nie czytałam tak dobrej książki.

 

Zupełne zaskoczenie! Tę książkę stawiam na półce najulubieńszych. 
 Jak można tak pisać?! Wkładanie stereotypowych , bezmyślnie wypowiadanych przez dorosłych kwestii w usta 10-latka. Rozkładanie ich na czynniki pierwsze przez mózg samotnego dzieciaka. Co jest oczywiście , bo musi być - źródłem komizmu , często bolesnego….
 Magiczny realizm, cyniczny realizm.
 Odkrycie roku dla mnie. Od razu zaczęłam szukać innych tytułów Filipa Zawady. 
 I tu niespodzianka ( przynajmniej dla mnie, może trochę wstyd) – to poeta. W dodatku nie taki nieznany. No tak.
 Stąd pewnie te kapitalne zdania w stylu: „nawet cuda mają jakieś granice rozsądku”
 Albo taki dialog:
 „Może to się siostrze wydać dziwne, ale wiem kiedy umrę.
 Kiedy?
 Kiedyś.
 Ciekawe, że bardziej ją ciekawiło, kiedy to nastąpi, a nie skąd o tym wiem.”
 
 I wreszcie :
 „Bękarty wiedzą wszystko na temat szczęścia ponieważ nigdy go nie doświadczyły”.
 
 Polecam z czystym sercem. Świetna literatura. 

Nie czytałam wcześniej nic Filipa Zawady, ale po tę książkę sięgnęłam, gdyż zachęciła mnie nominacja do nagrody Nike za rok 2020. Dawno żadna książka mnie tak nie wciągnęła już od pierwszych zdań.

Poznajemy świat widziany oczami dziecka w sierocińcu prowadzonym przez siostry zakonne. Chłopak nie wie dokładnie w jakim jest wieku, został znaleziony na śmietniku, ma może jedenaście, albo dwanaście lat. Zapisuje swoje przemyślenia i obserwacje, z których wyłania się z jednej strony bardzo smutny i tragiczny los niechcianego dziecka, ale z drugiej strony Franek, niezwykle wrażliwe i inteligentne dziecko, z niezwykłym i specyficznym poczuciem humoru, kapitalnie podsumowuje otaczającą go rzeczywistość.

Autor jest gitarzystą basowym, poetą, prozaikiem, łucznikiem i autorem filmów offtopowych, a to jest jego trzecia powieść.

"Rozdeptałem czarnego kota przez przypadek" jest niewielką objętościowo opowieścią, ale budzi potężne emocje: smutna, wesoła, czasem tragiczna, a jednocześnie humorystyczna i ironizująca, a do tego pełna niezwykle trafnych spostrzeżeń na temat życia i funkcjonowania człowieka w świecie. Tu mała dygresja: widzę tu wyższość ebooka na książką papierową, gdyż zaznaczyłam sobie mnóstwo zakładek jednym kliknięciem, podczas gdy w papierowej musiałabym użyć kilkudziesięciu zakładek papierowych, by oznaczyć wszystko, do czego chciałabym wrócić.

„(…) Powtarzał nam zawsze, że w życiu najważniejsze jest to, żeby nic po sobie nie zostaw...