Rozgrywka

Szczerze, przeczytałam może jedną dobrą opinię na temat „Rozgrywki”, podobno im dalej w las, tym lepiej. Ja mam za sobą dopiero pierwszą część i byłam nieco przerażona, że się rozczaruję i będę musiała napisać negatywną opinię. Na szczęście – nie było aż tak źle. Jednak zacznijmy od samego początku.
W „The Perfect Game #1: Rozgrywka” poznajemy Cassie, młodą i utalentowaną dziewczynę, fotografkę oraz Jacka, szkolnego bad boya i najlepszego baseballistę, który ma szansę na olbrzymią karierę profesjonalnego gracza. Dotychczas Jack był nie do zdobycia na dłuższą metę, ale jego serce zaczyna wariować, kiedy tylko poznaje niedostępną Cassie, której Jack wcale nie imponuje. Zaczyna się niezwykła walka o jej serce.
Książkę pochłonęłam raptem w kilka godzin, nie było w niej skomplikowanych opisów ani nawet głębokich i rozwiniętych dialogów. Styl autorki jest bardzo prosty, miałam wrażenie jakbym czytała zwykłego fanfika na wattpadzie w formie książki. Sama historia nie była niczym nowym, co by mogło zmienić w świecie literatury, bardzo schematycznie – ona cicha myszka, on szkolny badboy i prawdziwa gwiazda szkolnych korytarzy, on się w niej zakochuje, ona udaje niedostępną, ale w końcu mu ulega i jest wielka miłość. Nie jest to górnolotna pozycja, ale miło mi się ją czytało, jeśli mam być całkowicie szczera. Gdzieś nawet w głębi duszy utożsamiałam się z bohaterami, ich przeszłością, przeżyciami. Mimo tego, że książka jest typowo o amerykańskiej miłości, to Jenn Sterling swoim ...

Już dawno nie miałam takiego problemu z wyrażeniem swojej opinii, mimo że od przeczytania minęło już dobre parę dni. Ale do rzeczy. Mamy bad boya, sportowca, chłopaka o złej reputacji przed którym matki ostrzegają a ojcowie nabijają strzelby. Popularny i pewny siebie. Jest również dziewczyna, która nie dokońca jest grzeczna, co wymyka sie schematowi, ale poukładana i z fotograficzna pasja. Wiem, to słodka młodzieżówka osadzona w amerykańskich realiach więc co więcej się spodziewać. Czytało się szybko i dobrze, ale ten niepokojący alarm z tyłu głowy że gdzieś to już czytałam...


Cassie uważa Jacka za ciacho, ale zna jego reputacje chłopaka na jedną noc dlatego postanawia nie zwracać na niego uwagi. Jednak nowa twarz w szkole jaką jest dziewczyna sprawia że jest nowym celem Jacka. Kiedy ten spotyka się z jawnym ignorowaniem, dziewczyna panoszy się w jego umyśle jak żadna inna. Czy strach przed odrzuceniem, skrywana tajemnica i spektakularne sceny zazdrości nie przeszkodzą bohaterom w byciu razem? Jakie przeszkody będą musieć pokonać by cieszyć się miłością?


Ciężko jest opowiedzieć fabułę bez spojlerowania, ponieważ ona serio nie jest skomplikowana. Jeśli masz więcej niż 16 lat trudno o zaskoczenie, choć osobiście liczyłam na smutne i dramatyczne zakończenie. Coś dla fanów czerwonych książeczek i super romantycznych historii na jeden raz.

„Rozgrywka” J.Sterling to pierwszy tom cyklu „The Perfect Game”, który opowiada o dwojgu młodych ludzi. Cassie i Jack to kompletne przeciwieństwa. Ona spokojna i rozważna, a on mający o sobie wysokie mniemanie zawodnik studenckiej drużyny baseballowej. Czy te dwa światy mogą żyć w zgodzie? Czy Cassie da się uwieść największemu podrywaczowi na uczelni? Czy Jack zdoła się zmienić?

Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to przesadna słodycz. Nie będzie wielkim zaskoczeniem, jeśli napiszę, iż Cassie i Jack podejmują próbę bycia razem. Choć to nie jest straszne. Straszne jest to, że wszystko kręci się wokół nich. Zdominowali książkę całkowicie i w zasadzie równie dobrze mogliby być jedynymi bohaterami. Podczas czytania czułam się przytłoczona i cieszyła mnie każda wzmianka o Deanie, bracie głównego bohatera. To była jedyna postać, którą naprawdę polubiłam i za którą będę tęsknić. Reszta? Jest mi kompletnie obojętna.

Kolejna kwestia to schematy. Niestety fabuła jest do bólu przewidywalna, nad czym ubolewam. Sam styl pisania jest w porządku, ale ta fabuła… Bolało. Czułam się rozdarta i w związku z tym sama nie wiem, co myśleć o książce. A wystarczyłoby zaskoczyć czytelnika w taki sposób, by szczęka wylądowała na podłodze. Niestety.

Jednak bardzo podobały mi się dialogi pomiędzy zakochanymi, gdyż potrafili obdarzać się trafnymi ripostami, co wywoływało na mej twarzy szeroki uśmiech. Genialne. To jedna z dwóch rzeczy, które podobały mi się w książce – druga to De...