Opinia na temat książki Rybak i jego dusza

Co wieczora rybak wypływał na morze i zarzucał sieci.

Pięknym językiem opowiedziana historia, która, choć przypomina poniekąd baśnie Andersena i Grimmów, na których Wilde się podobno wzorował, dodaje nowy klimat, mieszając mitologię celtycką z realiamiBaśni tysiąca i jednej nocy. Piękna historia o miłości niemożliwej, zakazanej - miłości człowieka i wodnej boginki. Rybak chętnie wyrzeknie się duszy, ponieważ kocha, a do kochania potrzebne mu jest tylko ciało i serce. Jego dusza tuła się po świecie, a oddzielona od serca dokonuje okrutnych i niegodnych czynów. Bo tylko serce może poskromić zło i okrucieństwo, do którego jesteśmy zdolni, a które w nas tkwi. Raz w roku jednak wyrzucona z ciała dusza stara się znęcić rybaka, by porzucił swą miłość, a ją przyjął na powrót, oferując mu to bogactwo, to mądrość. Lecz serce wypełnione miłością tego wcale nie potrzebuje... Człowiek (a co dopiero mężczyzna...) jednak daje się zwieść najprostszą pokusą cielesną. Tragiczny koniec osładza przesłanie pogańskiej miłości, która swym przykładem na swoją drogę - drogę miłości - jest w stanie naprowadzić nawet potępiającą ją katolicką społeczność. Baśń z ważnym przesłaniem i dająca do myślenia także w szczegółach. Na przykład opis zwierciadła mądrości, które odzwierciedla wszystko, tylko nie człowieka, który w nie spogląda. Nie odzwierciedla go, więc ten może pozostać mądry, gdy wszystkie inne zwierciadła to zwierciadła sądów ludzkich...
Choć geografia trochę szwankuje (hipopotamy w Oxosie tzn. w Amu-Darii?!), przyjmuję stylistykę autora, ponieważ Wilde przywołuje fantastyczne, nieistniejące ludy, jakie opisywali starożytni podróżnicy (Agazombowie - ludzie o psich mordach, Magadowie - co rodzą się starzy i z wiekiem młodnieją itp.), więc wszystko tu jest umowne.