Sekretne życie krów

Zanim zasiadłam do tej lektury, przeczytałam tutaj kilka jej recenzji. I dziwię się przemądrzałemu tonowi, jakim są napisane. To nie wina autorki, że zapanowała moda na książki o umownym tytule „Sekretne/duchowe życie czegoś/kogoś tam/gdzieś” ani że wydawnictwa wyczuły pismo nosem i chcą na tym zarobić. Ponadto nieuzasadnione są pretensje, że nie jest to podręcznik czy innego rodzaju opracowanie naukowe, ponieważ Rosamund Young nie miała ambicji takowego napisać – daje to wyraźnie do zrozumienia już na początku, gdy w słowie od autorki używa sformułowania: „Snując niniejszą opowieść…” I właśnie cała narracja utrzymana jest w takim gawędziarskim tonie, co nie jest – moim zdaniem – wadą. Autorka zaznacza również, że interpretacja opisanych zachowań zwierząt to jej interpretacja. Dzieli się swoimi obserwacjami z wielu lat pracy i bytowania ze zwierzętami na rodzinnej farmie. Jak można mieć pretensje o humanizowanie czy antropomorfizację krów, jeśli autorka wyjaśnia, że pisze o nich jak o osobach, bo za takie je uważa? O co więc chodzi krytykantom? Krytykujemy dla samego krytykowania czy może nieuważnie Państwo przeczytali?
Dużo tu serdeczności, prawdziwej uwagi poświęconej zwierzętom, przekonania o tym, że należy je traktować podmiotowo. Zrozumienia rzeczy oczywistej – że zwierzęta hodowane z przeznaczeniem na ubój również mają prawo żyć i rozwijać się w godnych i optymalnych warunkach. Także dla konsumentów, ponieważ np. to, czym karmimy zwierzęta i ile stresu im fundujemy,...