Opinia na temat książki Serca Atlantydów

"Serca Atlantydów" trochę rozmijają się z moim ulubionym tematem w twórczości Kinga - horrorem i makabrą doprawionym odrobiną paskudztw, czasem nie do końca z tego świata. Wiecie, mordercze maglownice, deszcz krwiożerczych ropuch, bliżej nieokreślone złe Coś, ewentualnie z bardziej prawdopodobnych scenariuszy - szalona pielęgniarka przetrzymująca ofiarę wypadku czy zjadanie się po kawałku z braku innych dostępnych produktów spożywczych.

Tutaj groza wystąpi w innej odsłonie, trochę jak dla mnie mniej rozrywkowej. Przez całą książkę przewija się bowiem, mniej lub bardziej zaznaczony, temat wojny oraz życia po niej, który jest tematem raczej z gatunku tych poważnych. Oczywiście będą też i mniej zasadnicze elementy - mali ludzie w żółtych płaszczach, znaki na chodnikach, podejrzane ogłoszenia o zaginionych pupilach...

Elementy te wystąpią głównie w pierwszej noweli, która ma w sobie najmniej tematyki wojennej, za to będzie ona pewnego rodzaju bazą do dalszych losów bohaterów, z którymi zapoznamy się w kolejnych opowiadaniach. W związku z tym jest ono też najbardziej zbliżone do klimatu, który lubię. Przyjaźń między chłopcem i starszym panem, wyżej wymienione znaki i ogłoszenia, ale również trudne relacje między chłopcem a matką, oraz kilka innych, mało przyjemnych epizodów budzących gamę różnorodnych emocji.

"Serca Atlantydów" to dla mnie nie do końca zbiór opowiadań, a już na pewno nie horror. Książka ta nie trafia również idealnie w moje upodobania. Mimo to oceniam ją na siedem gwiazdek, bo skrzywdziłabym ją oceną niższą. Każda z tych historii warta jest przeczytania. Dominującym uczuciem po przeczytaniu jednak nie był u mnie strach czy groza, ale raczej przygnębienie.