Opinia na temat książki Serce Kaeleer

Książka zawiera trzy opowiadania (plus jedno, które jest wstępem, ale którego oceniać nie będę). O ile pierwsze dwa niezaprzeczalnie mi się podobały (ba, trudno mi było się od nich oderwać), to opowiadanie ostatnie wzbudziło u mnie mieszane uczucia. "Książę Ebon Rih" podobał mi się z powodu postaci, które tam wystąpiły - Lucivara i Marian. Uwielbiam naturę Eyrieńczyków, bezpośredniość, nieowijanie w bawełnę. Gdy ta dwójka zaczynała się kłócić i sprzeczać, zdarzały się najlepsze fragmenty opowiadania. Ich charaktery to mieszanka wybuchowa, którą uwielbiam. Ona z jednej strony delikatna, a z drugiej rzuciła w niego garnkiem. Gdy do tego doszła jeszcze odpowiedź Lucivara na ten atak... Świetne, wielokrotnie śmiałam się przy lekturze tego opowiadanka. "Zuulaman" to smutna, wzruszająca historia z życia Saetana. Napiszę tylko, że była naprawdę ciekawa i wciągająca. Ostatnie opowiadania - "Serce Kaeleer" - jak już wspomniałam, wzbudziło u mnie mieszane uczucia. Z jednej strony było w jakimś stopniu urokliwe, z drugiej jednak powróciło w nim to, co tak bardzo irytowało mnie w trylogii. Prawdopodobnie chodzi też o to, że Daemon i Jaenelle mnie denerwują - nie lubię komplikowania sobie samemu życia. A na zakończenie było jak na mój gust zbyt ckliwie. Mimo wszystko warto przeczytać. Polecam.