Shadowfever

I co by tu napisać, by nikogo nie zniechęcić...ciężko będzie, a wiec do rzeczy. Gdyby cała książką składała się z 40% tej którą przeczytałam, to napisała bym pieść pochwalną dla Pani Moning, ale niestety tak nie było. Autorka ponad połową książki mnie zamęczyła, zdania w stylu targana lodowatymi podmuchami zimnej rzeczywistości, przeplatana z mroźnymi obrazami przeszłości na cztery strony, doprowadzały mnie do rozpaczy. A zmiany frontu głównej bohaterki sprawiały ze ze strony na stronę, lubiłam ja coraz mniej i tak mi już zostało. Ta książka jest idealnym obrazem, jak autor potrafi się przekombinować. A żałuję, bardzo, bo pierwsze trzy tomy przeczytałam z przyjemnością z czwartym było już gorzej ,a Szkotów łykałam jak kaczuszka i mruczałam do kartek. Ale żeby już dalej nie narzekać powiem że te wspomniane 40% jak najbardziej mnie kupiło. Było i smutno i wesoło, testosteron wylewał się bokami, a zgromadzenie razem wszystkich Druidów i Adama, sprawiło że znów mruczałam. Zakochałam się w Baronsie i dalej nie lubię głównej bohaterki. Nie wiem czy podołam kolejnym książką tej Pani, bo z opisów innych osób widać, ze im dalej w las, tym więcej grzybów. Wiecie ja tak siebie gadam, ale wy najlepiej sprawdźcie sami. Pozdrawiam

Nie często mi się zdarza czytać pięć książek z rzędu i nie mieć dosyć. Nie często też, zdarza mi się tak kompletnie wciągnąć w wir historii, że kończąc tęsknię za bohaterami.
Nie będę się już rozpływac nad emocjami jakie towarzyszyły mi podczas czytania, ponieważ pisała bym do ciemnej nocy. Nie będę wychwalac serii Mac O'Connor pod niebiosa bo widzę, że nie była bym jedyna. Napiszę tylko, że dawno nie czytałam tak wciagajacej serii, nie polubiłam żadnych bohaterów literackich tak jak Mac i Barronsa i na żadne rozwiązanie zagadek nie czekałam tak jak na te z "Szaleństwa cieni".
Po raz kolejny nie mogę zrozumieć bezsensownego postepowania wydawnictwa, że nie zainteresowali się ostatnimi dwoma tomami. Nie mówię o wszystkich 10 a o podstawowych 5.
Dlatego żegnam się ale mam nadzieję, że kiedyś jeszcze zobaczę a właściwie przeczytam co u Mac.

No dobra, przyznaję, powaliło mnie na dłuższy czas... Niesamowity tom, galopująca , wciągająca akcja, nagromadzenie tajemnic wyjaśnione (no prawie:) - wreszcie! Chociaż nadal trwa wojna, promyki normalności pojawiają się tu i ówdzie, zło pewnie jeszcze niejednokrotnie podniesie głowę, ale ... to później. Teraz jedna uwaga krytyczna, dlaczego tak szybko się to skończyło, chcę jeszcze Mac i Barronsa - przecież to nie może być koniec?! Genialna seria urban fantasy, niesamowita pomysłowość autorki wykreowała fantastyczne światy wokół nas, mroczne i piękne istoty, krwiożercze bestie i idealnych (bo nie są idealni, ach ci niegrzeczni chłopcy:) kochanków. Chcę jeszcze! I polecam innym:)

Shadowfever jest świetne! W trakcie czytania mam w zwyczaju zastanawiać się nad następnymi wydarzeniami i wymyślać możliwe scenariusze. Niestety, często mam rację. Ale nie w tym przypadku. Przeważająca część moich domysłów została obalona. Co to dużo pisać - książka jest bardzo zaskakująca. Piąty tom jest zdecydowanie i niepodważalnie najlepszy z całej serii Fever.