Skandaliczne oświadczyny panny Rosy

Chciej mnie, chciej! Nie chcesz mnie?!? Jak mogłeś mnie nie chcieć!
Chcesz mnie? Zastanowię się, czy cię chcę. Chcę cię...
Jak powszechnie wiadomo, dla obrzydliwie dzianej panny z zamorskich kolonii nie ma lepszej partii, niż małżeństwo z utytułowanym gołodupcem, który tak tytuł jak i długi odziedziczył w spadku. Poprzedni dziedzic, sympatyczny chłopiec, popełnił samobójstwo, gdyż wzorowo gospodarząc na ojcowiźnie był hazardzistą i wyhodował sobie horrendalny debet.
Ogólnie, takich sprzecznych ze sobą perełek jest w "Oświadczynach..." znacznie więcej.
Romans rozpoczyna się z obiecującym przytupem, jednakże pary starcza mu ledwie na kilka stron. Usycha i marnieje w oczach, z rozwojem wydarzeń zmieniając się z brawurki w bezkształtne próchno. Czyta się ciężko, byle jak, ze zniecierpliwieniem przewracając kartki.
Nie przepadam za Dickson, bo ogólnie tworzy i wymyśla, a z biegiem lat, mam wrażenie, że odpływa co raz bardziej. Sama nie wiem, czy "Skandaliczne oświadczyny..." to niedorzeczny zbiór bzdur, czy egzaltowana broszurka rozpałkowa pod kuchnię.
Tłumacz tłumaczy o tyle o ile, a gdy zaczęłam się cieszyć, że redaktor serii wreszcie przyłożył się do pracy i chociaż to mogłabym pochwalić - sypnęły się niedopatrzenia i literówki.
To nie jest udana książka HRH. Udany romans też nie.