Skradziona

Jeśli chcesz się nabawić migreny, nudy i cierpisz na bezsenność, polecam SKRADZIONĄ.
Ta książka nużącym tonem zaprowadzi Cię w świat, gdzie nie będzie miejsca na nieprzewidywalność i wzruszenie.

Oczekiwałam dramatu, który ścisnął by mnie za serce. Bądź co bądź, pisarka nie napisała książki, gdzie tłem wydarzeń jest bzdurna fabuła, ale inspiracją były prawdziwe wydarzenia, które wstrząsnęły Hiszpanią. Nie mogłam bardziej się pomylić…

Powieść mogła być naprawdę świetna, gdyby tylko autorka postarała się, jak należycie nam ją przekazać.
Historia rodziny, która została unieszczęśliwiona, kobieta, co nigdy nie przestała wierzyć, w istnienie swojej córki… brzmi smutno, nostalgicznie? A jednak, Clara Sanchez opowiada nam o tym bez emocji, a postacie przez nią wykreowane nie mają uczuć, kiedy streszczają zdarzenia.
Nie można polubić Veroniki ani nawet Laury. Obie są zlane nicością, bez charakteru, uczuć odmalowanych w duszy.

SKRADZIONA to historia napisana na kolanie, jak dla mnie strata czasu.
Książka przyniesie Ci rozczarowanie i do końca nie będziesz wierzyć, że zakończyła się w tak absurdalny sposób…jak gdyby nigdy nic…

Uważam, że nie najlepszym zabiegiem było już na wstępie zbyt wiele wyjawiać, bo z jednej strony może to podsycać ciekawość czytelnika, a z drugiej mając przed sobą kolejnych 500 stron nie wróży dobrze. Dlaczego nie jest dobrze? bo opowieść przeradza się w dłużyzny, bo tak naprawdę od początku domyślamy się o co w tym wszystkim chodzi, a tu jeszcze pojawia się wiele drobnych w sumie zdarzeń, które tylko to potwierdzają. Lubie gdy dramaty są podane w formie opasłych tomów, wydarzenia następują w nich powoli choćby tak jakby w powieściach
Chamberlain, w wypadku "Skradzionej" to się nie sprawdza.
Opowieść dość refleksyjnie przedstawiona, z niewielką ilością dialogów, w narracji pierwszoosobowej prowadzonej przez dwie dziewczynki, wychowujące się w dwóch różnych rodzinach i środowiskach, a mających bardzo wiele wspólnego.
Książka z wątkiem nie tylko sensacyjnym ale społecznym, jednak na siłę opisywana codzienność przedłuża męki czytelnika zamiast bardziej wciągać zniechęca do dalszej lektury.
Atutem tej historii jest jej autentyczność, ogromnym minusem utopienie tego w ogromie słów i odebranie dynamizmu. Dlatego z książki, która mogła być rewelacyjną dostajemy nudną, rozwleczoną formę skutecznie zabijającą emocje w czytelniku.

Temat książki jest zarówno ciekawy jak i przerażający.
Czytelnik szybko orientuje się w tematyce, więzach, kto jest winny.
Moim zdaniem książka jest przydługa przez co czytelnik może szybko znudzić się i ją odłożyć. Gdyby całość zmieścić w połowie to książka nabrałaby dynamizmu, fabuła byłaby bardziej interesująca i czytelnik na długo by ją zapamiętał.

„Skradziona” jest dobrą powieścią, która genialnie oddaje wahania i rozterki pokrzywdzonych ludzi oraz pokazuje bezwzględność mafijnego procederu. Jeśli nie boicie się przyciężkawej i powolnej fabuły, a także nie stronicie od trudnych tematów, to jak najbardziej polecam tę książkę.