Śmierć krytyka

Lektura męcząca nie tylko przez swą hermetyczność, ale także przez język, którym została napisana.
Swego czasu powieść ta wzbudziła w Niemczech niemałe zamieszanie, a nawet zarzuty o antysemityzm. Jej bohaterem jest wieloletni „papież niemieckiej krytyki”, Marcel Reich-Ranicki (tu jako Ehrl-Konig). Konig znika po jednym ze swoich programów, a oskarżony o jego morderstwo zostaje pisarz Hans Lach, którego krytyk ostatnio bezlitośnie zjechał. Jeden (jedyny?) z przyjaciół pisarza zaczyna śledztwo, które nie tyle zmierza do ustalenia alibi Lacha, ile jest aktem oskarżenia przeciwko krytykowi. W tle przewija się barwny kalejdoskop postaci z literackiego światka. Jak możemy przypuszczać, miały one swoje pierwowzory w rzeczywistości, ale polskiemu czytelnikowi trudno to ocenić i trudno się tym bawić. Krytyk zostaje przedstawiony jako równie bezwzględny i arbitralny w swych ocenach, co śmieszny i odrażający jako człowiek. Dość powiedzieć, że własna żona oskarża go o sekretne zamawianie butów, które dodają mu wzrostu i niepowstrzymaną ejakulację. Powieść ta musiała sprawić dużo satysfakcji wrogom Reich-Ranickiego w Niemczech, natomiast z zewnątrz trudno ocenić proporcje pomiędzy frustracją a uzasadnioną zjadliwością autora. Choć powieść niejednokrotnie zaskakuje błyskotliwością myśli, w ogólnym odbiorze jest nieprzystępna i męcząca.