Spotkamy się kiedyś w moim Raju

Ta książka jest zapiskiem wspomnień matki, która dedykuje je swojej zmarłej na nowotwór płuc nastoletniej córce Isabell.
Historia wzrusza i skłania do refleksji. Podziwiam rodziców i braci Isabell, że mimo tragedii jaka na nich spadła nie stracili pozytywnego nastawienia i nadal umieli cieszyć się życiem.
Na uznanie zasługuje też dojrzałe podejście Isabell do swojej choroby, zbliżającej się śmierci. Mimo cierpienia dziewczyna zawsze starała się zachować pogodne nastawienie i chciała , żeby jej rodzina i przyjaciele mimo jej odejścia również żyli z pozytywnym nastawieniem.
To niezwykłe świadectwo o walce z chorobą,ale także o akceptowaniu przemijania życia. W książce znajdują się także listy Isabell do najbliższych,przyjaciół i lekarzy z którymi dziewczyna miała bardzo dobry kontakt.
Nastolatka opisuje każdy spędzony dzień na oddziale, wspomina wcześniejsze czasy, kiedy chodziła na prywatki i grała w tenisa,a także zapisywała swoje przemyślenia i obawy, miała chłopaka z którym się spotykała ,marzyła o prawdziwej miłości i z całego serca kochała swoją maleńką chrześnicę Saschę..
Zawarte są także fotografie Isabell zanim zachorowała i w trakcie choroby.
Jestem pod wrażeniem z jakim oddaniem została napisana ta książka. Język jest prosty, ale widać w nim oddane poświęcenie i miłość.
To jedna z tych historii, która na zawsze pozostaje w pamięci, ponieważ napisało ją życie. Jak najbardziej warto ją przeczytać. Relacja ludzi, którzy ciężko doświadczeni pr...

Przy tej książce wracało pełno moich wspomnień. Dawno tak nie ryczałam czytając..

jeej. ksiazka pieknaa. Przy niekórych momentach po prostu zaczelam wyc .

jedna z najbardziej wzruszających książek, które czytałam