Stefania. Szczęśliwy powrót trędowatej

„ Trędowata „ to chyba najsłynniejszy polski melodramat , wielokrotnie wznawiany i czterokrotnie ekranizowany , który jak wszystkim wiadomo zakończył się nieodwracalnie czyli śmiercią głównej bohaterki.
Pani Anna Rohóczanka ( a właściwie Ewa Gronowska ) przebywając na Ukrainie natrafiła na tajemniczy pamiętnik opowiadających o losach młodej nauczycielki , która zakochała się z wzajemnością w krewnym swojej podopiecznej. Z owego pamiętnika wynikało niezbicie jedno, że jego autorka (o losach łudząco podobnych do losów Stefci Rudeckiej) wcale nie umarła- tyle wydawca.
Faktem jest, że do przeczytania książki skłoniła mnie czysta ciekawość jak pisarka poradziła sobie tworząc ciąg dalszy losów Stefci i Waldemara. Do powieści podeszłam z pewną nieufnością , ponieważ takie dopisywanie ciągu dalszego przez innego autora trochę kojarzy mi się z pisaniem scenariuszy do naszych współczesnych seriali… ma dużą oglądalność, jest popularny trzeba coś wymyślić aby się działo …
Czy autorka faktycznie poznała prawdziwą historię czy może legendę żyjącą swoim życiem pośród ukraińskich chłopów nie wiadomo ale bez wątpienia posłużyła Rohóczance jako kanwa do powieści , która rozpoczyna się tam, gdzie zakończyła ją Mniszkówna w „ Ordynacie Michorowskim „

Miałam duże obawy, że kontynuacja historii Stefci i Waldiego będzie parodią dzieła Mniszkówny ale na szczęście nic takiego nie ma tu miejsca. Miałam natomiast nieodparte wrażenie, że tylko imiona głównych bohaterów łączą...