Straszny kraj

Autor dość wysoko postawił sobie poprzeczkę, decydując się na napisanie tej książki. Spędzone dzieciństwo, młodość i spora część dorosłego życia w Ameryce, wyraźnie oddaliły Rosjanina od rodzimego kraju. Książka w zasadzie nijaka i płytka, a biorąc pod uwagę tytuł książki, oczekuje się bardziej pogłębionej tematyki.
Pomimo że duże grono osób wspierało autora merytorycznie w pisaniu, to nie obyło się bez rażących nieścisłość ( np. w XIX z wiadomych względów nie były budowane w Rosji chruszczowki! - o czym wspomina autor). Słabiutko nakreślone w powieści portrety psychologiczne Rosjan i kompletny brak tak bardzo specyficznego dla Rosji klimatu.

Straszny kraj…

Początkowo myślałam, że ten tytuł może być trochę przesadzony, ale jednak nie był… W ogólnym rozrachunku to była bardzo smutna książka, ale zarazem piękna.

Myślałam, że wątek rosyjski będzie tu bardziej rozbudowany, są wzmianki o tym co dzieje się w kraju, jak wygląda rzeczywistość, jak jest ona podzielona społecznie, ale w moim odczuciu zdecydowanie na pierwszy plan wysuwa się historia starszej pani i powiem Wam, że jest pełna uroku, wzruszająca, ale też pokazująca momentami bezsilność starych ludzi.

To właśnie z ust babci najcześciej padały słowa: „To straszny kraj. Zmienia dobrych ludzi w złych ludzi. Dobrym ludziom przytrafiają się złe rzeczy.”

Główny bohater Adriej, z upływem kolejnych dni również zauważał szarość Moskwy, gdzie wszystko jest trudniejsze, niż w innych częściach globu, gdzie ludzie spotkani na ulicy nie darzą siebie chociażby uśmiechem.

A wracając do starszej pani… starość potrafi być uciążliwa i to nie tylko dla osób nią dotkniętych, ale również dla ich bliskich, ale Adriej, pomimo wcześniejszych wątpliwości zmienił swoje życie, aby zadbać o babcię. Chciał wnieść ciepło, radość i promienie słońca w ostatnich chwilach jej ziemskiej wędrówki. Chodzili razem na spacery, do kina (chociaż nie były to łatwe wyprawy), układał z nią diagramy, chciał aby poczuła się potrzebna… to było ujmujące i wzruszające, choć ostatecznie znowu w...

Współczesny obraz Rosji, który jawi się jako absurdalny i wręcz nierealny. Czas jakby zatrzymał się w miejscu, z ogromem dysproporcji, które można dostrzec na każdym kroku.
Straszny kraj przedstawiony oczami autora, który skierowany jest w jedną jedyną właściwą stronę w stronę Putina.

W dwa tysiące ósmym roku Andriej wraca na prośbę swojego brata do Moskwy by zaopiekować się babcią chorującą na demencję.
Związek Radziecki opuścił z rodzicami lata temu i przeniósł się do Ameryki, lecz z opowieści wywnioskować można, że nie wiódł tam życia, które dostarczałoby mu satysfakcji. Odnosi się wrażenie jakby nosił piętno strasznego kraju, który opuścił..kraju do, którego zmuszony był powrócić.

Kraj w którym mieszkańcy dostawali kartki z okazji Nowego Roku "Obyś miała cudowny nowy rok. Nasz kraj jest wdzięczny za wszystkie Twoje poświęcenia. Nie zapomnimy"!. W historii Andrieja śledzimy nie tylko jego ciepłą, pełną miłości i wsparcia opiekę nad babcią lecz również mierzenie się z światem, którego nie znał, którego nie pamiętał. Babcia daje mu obraz życia w czasach komunizmu, czasach gdy można było mieć własne mieszkanie, daczę czy stałą pracę, to był obraz lepszego życia, to gorsze to brak możliwości czytania książek czy cenzurowanie prasy. Z opowieści babci można wywnioskować, że było to przyjemne doświadczenie, w którym można było skosztować komunizmu, choć z drugiej strony przeświadczenie, że w tym strasznym kraju nic się nie może udać.

Pomimo...