Opinia na temat książki Strażniczka Słońca

Liczyłam na coś tak cudownego i klimatycznego, jak „Śnieżna siostra”, co tak samo zaprze mi dech i trafi do serca. Tymczasem dostałam przepiękną i mądrą bajkę, wprawdzie również o miłości, przyjaźni, nadziei i stracie oraz o dzielnym dziecku, które z poważnymi problemami lepiej sobie poradziło niż dorośli, ale czegoś tu zabrakło. Przesłanie podobne, tylko opakowanie trochę mniej łapiące za serce.

Różnica jak picie gorącej czekolady z pianką w mroźny zimowy wieczór, gdy za oknem śnieżnie, mróz trzeszczy, a niebo usiane jest milionem gwiazd, a zatapianiem zębów w dojrzałej brzoskwini, gdy słodki sok kapie po brodzie, a wokół lśniący kolorami bajeczny ogród i słońce, słońce.
Jeden i drugi klimacik czarowny, ale mnie urzeka bardziej ten zimowy.
Oczywiście, że pod względem treści „Strażniczka…” to nie jest zła książka, gdybym tylko nie znała jej poprzedniczki - byłaby wspaniała.

Urocza jest Lila, dziewczynka, której mama odeszła, a potem słońce opuściło ludzi i ziemię. Oryginalna i nowoczesna jest treść, a zakończenie - zadziwiające. I jak to w bajkach bywa ... wszystko układa się w końcu, no wiadomo jak.

A teraz ilustracje! Najpiękniejsze pod słońcem!!!
Nawet „Śnieżna ...” takich nie miała. Za treść książce należy się 8 pkt, a za te ilustracje dodaję dodatkowe dwa. No proszę i znowu mi wyszło 10 = arcydzieło w swojej kategorii.

PS. Koniecznie czytajcie w wersji papierowej.