Strzały na grobli

Baranowicz swoich sił w literackim władaniu piórem próbował wcześnie, od dzieciństwa tworząc rymowanki liczące po kilkaset nawet wierszy. Jako działacz „Wici” dla potrzeb sceny młodzieżowej pisał doraźnie wystawiane sztuki, często osadzone w miejscowych realiach, dotyczące regionalnych możnych, co nie ułatwiało życia autorowi ani tym, którzy te utwory pokazywali na światło dzienne. Ale też, już w okresie młodzieńczym, zdobywał czasem skromne autorskie honorarium. Debiutował w r. 1922 wierszami satyrycznymi pod ps. „Areń”, ogłoszonymi w tarnowskim dodatku do „Nowin”.

Był poetą, autorem fraszek, humoresek, satyr, powieści i wielu opowiadań, tłumaczem – wydał w sumie ponad 50 pozycji; imał się też sztuki rzeźbiarskiej. Jego twórczość jest mocno osadzona w problematyce wsi, folklorze, folklorze problemach moralno-obyczajowych terenów podtarnowskich i Śląska. W wielu utworach przebija też nurt baśniowy, silne umiłowanie przyrody, zaś w opowiadaniach „Zielone ścieżki”, w powieściach „Lata we mgle” i „Trudna młodość” – wiele jest treści autobiograficznych, barwnych obrazów z dziecięcych i młodzieńczych lat autora. Za twórczość dla dzieci, „Mój przyjaciel Lompi”, „Święta z Kępy” otrzymał nagrodę Rady Ministrów.