Opinia na temat książki Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki

Już dawno nie czytałam książki, podczas lektury której targałyby mną tak sprzeczne uczucia…
„Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki” Mario Vargasa Llosy to opowieść o miłości pomimo wszystko, historia pewnego Peruwiańczyka Ricarda - mężczyzny, który od młodzieńczych lat jest nieszczęśliwie zakochany w dziewczynie zmiennej jak wiatr, jak kameleon. Los sprawia, że w jego dorosłym życiu wielokrotnie spotyka swą miłość – tytułową niegrzeczną dziewczynkę - kobietę, która go oszukuje, manipuluje nim, niszczy i poniża, a pomimo tego Ricardo nie przestaje jej kochać. To miłość fatalna, a z drugiej strony niezwykle romantyczna, uczucie przed którym nasz bohater nie potrafi się obronić, choć niejednokrotnie bardzo tego pragnie, jednak świadomie kolejny raz wpada w sidła swojej miłości.

Czytając tę powieść często byłam zła na bohatera za to, że wykształcony, rozumny człowiek pozwala tak się traktować, wykorzystywać swoją miłość otrzymując w zamian jedynie złudzenia. Innym razem współczułam mu, podziwiałam jego romantyzm, łatwowierność i ogromną siłę niszczącego uczucia. Rozsądek nigdy nie idzie w parze z miłością, czego doskonałym dowodem jest zachowanie Ricarda.

A niegrzeczna dziewczynka… To prawdziwa femme fatale, kobieta, która ukrywa przed światem swoją prawdziwą tożsamość. W imię wydźwignięcia się z ubóstwa i biedy, w jakiej żyła będąc dzieckiem jest w stanie poświęcić wszystko. Zrywając zupełnie ze swoją rodziną, z przeszłością staje się zimną, wyrachowaną i okrutną materialistką, nie ma dla niej żadnej świętości, ale za swoje zachowanie i przekonania płaci wysoką cenę. Dla osiągnięcia celu niejednokrotnie ociera się o śmierć, jednak nie powstrzymuje to jej przed popełnianiem kolejnych „szelmostw”. W trudnych chwilach, na życiowych zakrętach, kiedy popada w tarapaty uparcie szuka pomocy u Ricarda – „grzecznego chłopczyka”, który robi dla niej wszystko co tylko może, a nawet jeszcze więcej… Ta kobieta zawsze osiąga swój cel i nawet wówczas, gdy czytelnikowi wydaje się, że kolejne kłopoty czegoś ją nauczyły, "niegrzeczna dziewczynka" wymyśla następne „szelmostwo”.

Pomimo tak skrajnych zachowań nie mogłabym do końca potępić "niegrzecznej dziewczynki", która momentami wzbudza we mnie litość i współczucie, choć jej postępowanie uznałam za naganne. Kiedy zauważyłam w jej zachowaniu drobne zmiany na lepsze, krótkie przebłyski dobroci robiło mi się ciepło na sercu. Zastanawiałam się jak wiele musi wycierpieć mała dziewczynka, żeby w dorosłym życiu stać się taką bezwzględną egoistką, bez serca, bez skrupułów, żyjącą w kłamstwie i obłudzie. Jest mi żal tej kobiety, która w gruncie rzeczy przegrała swoje życie pomimo tego, co ostatecznie udało jej się osiągnąć.

Wraz z bohaterami powieści podróżujemy po różnych zakątkach świata poznając najpierw obrazy z Peru – jego stolicy Limy, dzielnicy Miraflores, potem Paryża lat 50-tych, 60-tych, przez Londyn lat 70-tych z epoki hipisowskiej „dzieci kwiatów”, Madryt i jego wielokulturową dzielnicę Lavapies by dotrzeć wreszcie do Sete koło Marsylii, w międzyczasie przenosimy się również na krótko do Tokio. W tło historii o losach "niegrzecznej dziewczynki" i "grzecznego chłopczyka" autor wplótł wydarzenia polityczne - przedstawił nam ideały kilku zrywów, jakie miały miejsce w tym czasie w Ameryce Łacińskiej i Europie.

Powieść Mario Vargasa Llosy to fantastyczna lektura warta polecenia zarówno wszystkim fanom autora, jak i osobom, które chciałyby dowiedzieć się do jakich poświęceń zdolny jest człowiek owładnięty tak trudną miłością. Napisana prostym, doskonale zrozumiałym językiem wspaniale oddaje atmosferę, klimat opisywanych miejsc i odczucia bohaterów.

Na zakończenie to co mnie najbardziej zaskoczyło w tej powieści i z czym trudno dyskutować - dwa ostatnie zdania:

"Teraz, kiedy zostaniesz sam jak palec, możesz to wykorzystać, dzięki temu nie będziesz bardzo za mną tęsknił. Przyznaj chociaż,że dostarczyłam ci tematu na powieść, czyż nie, grzeczny chłopczyku?"

Bez wątpienia jest to doskonały temat na powieść. Polecam.