Opinia na temat książki Szeptun

Czy mężczyźni potrafią pisać emocjami? Wiecie takimi typowo babskimi, a nie morderczymi pełnymi mroku, brutalności? Okazuje się, że tak. Po powieść "Szeptun" sięgnęłam z czystej ciekawości, bo zaintrygowała mnie...okładka.

Julia ma dwoje dzieci, męża od wielu lat w Norwegii. Codziennie dźwiga trudy samotnego macierzyństwa. Jej syn zmaga się z łuszczycą, córka od pewnego czasu stała się gburowata i daleko im do dobrej relacji. Julia stara się z całych sił, by jej rodzina trzymała się razem, często zapominając o samej sobie. Pod wpływem rodziców postanawia udać się w wakacyjną podróż na południe Polski. W Beskidach zatrzymuje się u lokalnego szeptuna. Z czasem ich znajomość zmierza w stronę zauroczenia. Relacje z dziećmi zaczynają się poprawiać. Julia musi stanąć przed wyborem czy chce zmienić swoje życie czy nadal tkwić w rodzicielskim impasie bez przyszłości...

"Szeptun" to lekka i przyjemna książka o tym co w życiu jest najważniejsze. Jest pełna bolesnych historii, traumatycznych przeżyć, które stoją za tym kim ci ludzie są. To powieść o uprzedzeniach, braku tolerancji, zazdrości i nienawiści. Mamy tutaj naprawdę dość szeroki wachlarz emocjonalny, który nie jest nachalny - nie przytłacza. Sprawia jednak, że chcesz by bohaterom w życiu wreszcie udało się stworzyć to do czego tak uciekają. Ten azyl bezpieczeństwa, miłości, prawdy i zaufania. Bardzo mi się ta książka podobała. Może liczyłam na jakąś pradawną magię (w końcu szeptun!), na jakieś pradawne dzieje i mimo, że tego nie dostałam, to książka poleca się do przeczytania. Nie żałuję spędzonego dnia nad nią.