Cytaty z książki "Sześć snów Laury Szuster"

“Pierwszy rok fizyki na warszawskiej politechnice skończyłam z najwyższą średnią. Szczerze mówiąc, spodziewałam się, że tak będzie.”

“Mniej więcej w połowie podstawówki zauważyłam, że myślę równaniami, obrazami, które pojawiają się w mojej głowie znikąd, wystarczy, że zobaczę odpowiednie wzory.”

“Poszłam na politechnikę chyba bardziej z poczucia obowiązku niż z pasji, bo dość szybko okazało się, że choć fizyka jest prościutka, to zupełnie, ale to zupełnie mnie nie interesuje. Nie to chcę robić w życiu.”

“To koniec.
Jestem ofiarą. Zostałam uwięziona.
Nie wiem jeszcze, przez kogo, ale wygląda na to, że stałam się właśnie jedną z tych młodych kobiet, o których pisze się, że uciekły swoim oprawcom, o ile oczywiście ucieknę, albo że zaginęły spod domu i rozpłynęły się jak smużka dymu znad gasnącej zapałki.”

“Czułam, jak moja pewność siebie i przekorna chęć bycia nieustępliwą kruszeją i stają się milionami ziarenek pisaku, który zostanie wywiany najlżejszym podmuchem otwieranych drzwi.”

“Nie mam ciała supermodelki, ale nie o to tu chodzi. Umiem tak siadać na łóżku, że wyglądam na zgrabniejszą niż w rzeczywistości.”

“Miasteczko jest brudne i wygląda na martwe. Jakby ktoś niedokładnie zamalował kartkę na szaro, zgniótł i rozprostował, dochodząc do wniosku, że może jednak coś z tego będzie.”

“Na co dzień w ogóle nie myślę o tym, że jestem adoptowana.”