Taniec narodowy w polskim kanonie kultury

Z recenzji wydawniczych: ?to bardzo ważna pozycja w prężnie rozwijającej się dyscyplinie badań nad tańcem w Polsce. Jej ukazanie się z pewnością wypełni luki dotyczące istotnej gałęzi naszego dziedzictwa kulturowego, jaką są polskie tańce narodowe. Wartość tejże pracy jest tym większa, że autor (etnomuzykolog i antropolog tańca) konsekwentnie konstruuje ją na pograniczu choreologii i muzykologii, doskonale przedstawiając poszczególne przemiany i funkcje kanonu polskich tańców narodowych. dr hab. Aleksandra Dziurosz, prof. UMFC ?nie same tańce jako takie są tu obiektem zainteresowania, choć nie znikają przecież z pola widzenia, a sieć zależności między tym co, muzyczne (taniec ? utwór), tym, co cielesne (taniec ? somatyczna manifestacja dźwięków), a tym, co buduje rozległą i skomplikowaną siatkę znaczeń społeczno-kulturowych. Tę sieć zależności bada autor poprzez śledzenie zmieniających się opinii i działań, w których manifestowały się zmienne postawy ?przedstawicieli społeczności użytkującej tańce narodowe? wobec tanecznego kanonu, co zestawia z wpływającymi na niego czynnikami zewnętrznymi. Dzięki takiej metodzie, zestawionej z logiczną i porządkującą ogrom materiału źródłowego narracją chronologiczną, udało się w mojej opinii wyraziście i sugestywnie przedstawić płynną, skomplikowaną, zmieniającą konteksty i przekształcającą się z biegiem czasu formę kanonu tańców narodowych. dr Mariusz Gradowski (UW)