Ten głód

"Jedz to, co kochasz - mawiają. I tak robiłam."

Ale apetyczny kąsek.
Do schrupania.
Ciacho.

Witajcie w pamiętniku Dorothy Daniels.
Kobiety, która uwielbia rozsmakowywać się w kolejnych mężczyznach.

Wchodząc do jej głowy w pierwszej kolejności wyczuwamy czarujący magnetyzm, którym kusi swoją ofiarę.
Zaraz.. Ofiarę? Jak ofiarę?

Tak, ofiarę. A to dlatego, że Dorothy to niezwykle ostrożna, dbająca o detale psychopatka-kanibalka..

Uwielbia smakować, podróżować, zdobywać doświadczenie. Nie tylko kulinarne, ale i erotyczne, poprzez swój magnetyzm może połączyć te dwie określające ją cechy..

Jednak jej opowieść rozpoczyna się od końca, a mianowicie jako skazana postanowiła podzielić się swoimi doznaniami, które przyprawią nie jeden wrażliwy żołądek o drżenie..

Książka, która w swój piękny poetycki sposób opowiada o mrocznych i brutalnych zakamarkach ludzkiej żądzy..
Kobiecy ponkt widzenia w świetle kryminalnym, jednakże pokazującym silną i pozbawioną skruchy bohaterkę.
Dopracowana, mimo przeskoków narracyjnych, które to jak na pamiętnik przystało nawiązują do opowiadanych momentów i momentami odchodzą od zamierzanej historii, otwierając inne zakątki przeszłości..

Jestem pod wrażeniem tej powieści. Zszokowała mnie i jednocześnie zaciekawiła.

Jest to historia, dla osób lubujących kryminały i mocne wrażenia. Ponieważ swoją treścią sprawi Wam największą ucztę, albo wprowadzi w st...

Z tematyką kanibalizmu po raz pierwszy zetknęłam się w Wybornym trupie, wielokrotnie krzywiąc się z obrzydzenia. Ten głód jest pod względem opisów o wiele gorszy.

Opis pierwszej sceny zbrodni wzbudził we mnie entuzjazm i zachwyt. Szok wywołany opisem pierwszego mordu, później drugiego uleciał przy kolejnych podczas których poczułam nadmiar szczegółów ćwiartowania, wykrawania, oddzielania i spożywania ludzkiego mięsa. Zgodzicie się pewnie ze mną, że sam pomysł na fabułę to jakby strzał w 10 - krytyczka kulinarna zabija swoich kochanków, po czym spożywa ich ciało. Konsumuje przy tym różne narządy od języka, wątroby po pośladki.
Poza samymi szczegółami zbrodni otrzymujemy również mnóstwo faktów kulturowych dotyczących spożywanych potraw i kanibalizmu, co stanowi niebywały walor powieści.

Skupmy się na postaci głównej bohaterki - czy dowiadujemy się jaka była przyczyna zbrodni, co kierowało bohaterką? Trudno było mi dostrzec w czym przejawiał się owy feminizm i ten kobiecy gniew krzyczący z okładkowego bulbra. Zabrakło mi uzasadnienia tych czynów, skoro Dorothy zabiją dla samej przyjemności jedzenia, to gdzie w takim razie autorka oddała tą finezję związaną z konsumpcją?
Jej zachowanie określiłabym mianem nonszalancji, arogancji. Widać wyraźnie, że siła ciężkości spada na pokazanie samego aspektu kanibalizmu, zabijania i wszystkich czynności towarzyszących nie pozostawiając już miejsca na psychikę bohaterów oraz samą fabułę. Gdzieś w połowie książki...