The Allure of Dean Harper

W sumie to sama niemal wyprosiłam tę książkę na sobie. I pewnie totalnie wbrew jakimkolwiek zasadom, zrobiłam to podejrzewając, że mi podejdzie. Oczywiście, że mogło być różnie i niejednokrotnie nasze „pewniaki” okazują się przysłowiowymi strzałami jak kulą w płot. A książki, których byśmy nie podejrzewali o dobre emocje, okazują się o ile nie hitami, to opowieściami przy których spędziliśmy miło czas.
Tak było i w tym przypadku.
Dwa dni przy przyjemnej lekturze. Myślę, że „przyjemna” to właściwe określenie. Nie są to książki, która na długo zapadną w pamięć, ale myślę też, że nie takie było ich zdanie. Miało być miło, ciepło, sympatycznie, wiosennie i było. Z humorem, bo ten wkradał się w książkę, nie nachalnie, nie na siłę, a co najważniejsze dla mnie, nie z prymitywnym topornym przytupem.
Bohaterowie okazali się ślicznie nieporadni w kontaktach ze sobą, broniący się przed tym czego obronić się i tak nie dało. Po mniej wybuchowych sytuacjach (choć ucieczka przed strzelającym sąsiadem była niezła) w pierwszej części czy bardziej wybuchowych kłótniach, wydarzeniach, sytuacjach w drugiej, wszystko się naprostowało i w NY nabawił się dwóch młodych, pięknych, kochających się par.
Zabrakło mi blogowania. O ile w pierwszej części było kilka wpisów, o tyle szkoda, że w drugiej ich zabrakło. Chętnie przeczytałabym coś napisanego ciętym językiem bohaterki. Tym bardziej, że kilka razy jest wspomniane o jej blogu. To zdecydowany minus jak dla mnie.
Nie umiałabym chy...