The Pillars of Creation

Ta część jest zdecydowanie najsłabsza z dotychczasowych, jednak nie znaczy to, że jest niewarta poświęconego na nią czasu. Pojawiają się zupełnie nowe postaci i to one są głównymi bohaterami; są świetnie skonstruowane, zapadają w pamięć i budzą, często skrajne, emocje. Jennsen bardzo polubiłam, choć nie obywało się bez irytacji spowodowanej jej poglądami i czynami, zaś Oby nie lubiłam już od samego początku, od pierwszych jego słów, a później darzyłam go już czystą nienawiścią i litością. Ta część wprowadza dużo nowych wątków do serii, a przy okazji rozszerza uniwersum. Pokazuje nowe perspektywy, poglądy bohaterów na ich świat. Szkoda mi tylko, że Richarda, Kahlan, Zeddicusa i reszty nie było prawie w ogóle - pierwsza dwójka pojawia się na końcu jako postaci poboczne, a reszta jest jedynie wspomniana. Myślę, że tą część można na upartego pominąć, ponieważ w następnej części czytelnik nie jest rzucany na głęboką wodę, wszystko jest wyjaśnione. Z drugiej strony lepiej ją znać, żeby wyłapać wszystkie nawiązania i poznać lepiej Jennsen. No i temat Filarów Świata jest o wiele lepiej wyjaśniony. Mimo wszystko polecam.

Kolejny tom cyklu "Miecz prawdy", który czyta się całkiem dobrze. Jest nieco słabszy, ale myślę że mimo wszystko warty przeczytania. Oby wszystkie cykle trzymały poziom jak ten. Podobnie jak w poprzednich powieściach cyklu, akcja gwałtownie przyspiesza przy końcu i następuje szybkie rozwiązanie. Postać Oby zdenerwowała mnie na tyle, ze przerwałem na kilka dni czytanie powieści juz na jej początku. Richard i Kahlen pojawiają się jedynie na końcu, Zedicus też tylko w jednym fragmencie. Nawet Jaganga nie ma zbyt wiele. W zasadzie ten tom wprowadza całkowicie nowe wątki, powiązane ściśle z poprzednimi częściami.

Ten tom jest słabszy od poprzednich, trochę inny, ponieważ mamy tu nowych bohaterów, nowe wątki, bardzo mało Richarda, Kahlen, Zedda jednak mimo wszysto książka jest warta przeczytania.