To grzech tak mówić. Trzy dramaty

Marek Modzelewski obśmiewa ludzi. Ich hipokryzję, obłudę i marną grę pozorów. Wady są wyraźne i to wokół nich kręci się akcja trzech dramatów. Rodzina i relacje między nią są w centrum, a cechy poszczególnych jednostek zostają wytknięte. Nie ważne, czy mowa o elicie intelektualnej czy prostych ludziach. Feministkach czy homofobach. Przed autorem nikt się nie ukryje i każdy dostanie liścia od losu. A czytelnik ma szansę to obserwować z krzywym uśmieszkiem na ustach.

Wydaje mi się, że Modzelewski to ten typ autora, po którym już po pierwszym dramce wiemy, czego się spodziewać. Fabuły kreśli ciekawe i nieprzewidywalne, ale sylwetki bohaterów są do siebie dość podobne. Czasami miałam wrażenie, że ci sami ludzie zostali włożeni w przeróżne okoliczności życiowe. Ich mechanizm zachowywania jest bardzo podobny, ale fabuła sprawia, że nabierają nowych odcieni. Ani to plus, ani minus. Jedynie luźna obserwacja.

Wiedziałam, że w rękach mam dramaty autora, który w Polsce uważany jest za jednego z lepszych i nie jestem zaskoczona taką oceną. Wiecie, teksty Modzelewskiego z ochotą podziwiałabym na deskach teatrów (teksty z tego zbioru wystawiał w Katowicach i Warszawie, więc niestety mi nie po drodze) i myślę, że mogłabym chodzić na jego sztuki w ciemno. Wiedziałabym, jakie intensywne uczucia będą mi towarzyszyć wraz z rozwojem akcji. I mogłabym być zdenerwowana, oburzona czy rozbawiona, ale właśnie o to chodzi.

Jesli macie ochotę na coś w tym stylu — sięgajc...

Świetna analiza tego, czego boją się Polacy i jacy naprawdę jesteśmy. Mocne, ale niestety prawdziwe.

To grzech tak mówić jest książka inną niż do tej pory czytałam. Przede wszystkim są w niej trzy dramaty i pisana jest bardziej jako scenariusz niż powieść. Mimo to przez historię się płynie i bardzo ciężko się oderwać.

Pierwszy dramat to niejako przestroga dla przyszłych rodziców, przynajmniej ja to tak odczułam. Mamy tu 4 bohaterów i krótką wzmiankę o ich osobowości. Całość rozgrywa się w mieszkaniu przed wyjazdem na komunię świętą młodszego syna. Starszy syn został wychowany tak, aby zawsze mówił swoje zdanie i się go trzymał. By nie bał się je wyrażać. I wszystko byłoby pięknie gdyby do tego został nauczony odpowiedzialności za swoje słowa, że one też ranią. I nie zawsze walenie z mostu jest właściwym wyjściem. Historia ma zakończenie otwarte, ale bardzo zmusza do refleksji i chęci postawienia się na miejscu bohaterów.

Drugi dramat momentami przypominał mi film Wesele przed weselem. Tu również mamy 4 bohaterów, ale są to małżeństwa z różnych struktur dobrobytu. Mogłoby się wydawać, że w jakimś stopniu znamy takie historie ale to co się rozegrało pomiędzy pokazuje naszą karykaturę w krzywym zwierciadle. Ten dramat wywołał we mnie najwięcej emocji, śmiechu i przypomniał o dawnych komediach z nutą goryczy.

Trzeci dramat jest najbardziej dramatyczny w moim odczuciu. Tym razem mamy 6 bohaterów choć nie wszyscy są zaangażowani od początku. Poznajmy typowe małżeństwo i ich skrawek życia od środka. Co ciekawe aby przypodobać się przyszłemu zięciowi ...