Tomek w krainie kangurów

Uosobienie cnót wszelakich, odcinek pierwszy.

Tomek Wilmowski mieszka w Warszawie u wujostwa ze strony zmarłej matki. Z powodu zatargów z władzą jego ojciec musiał uciekać z kraju. Pewnego dnia odwiedza go przyjaciel ojca Jan Smuga, który przywozi informację, że ojciec chce zabrać Tomka na wyprawę do Australii. Tak rozpoczyna się pierwsza przygoda naszego bohatera.

Wielką zaletą książek o Tomku zawsze były dla mnie opisy flory i fauny terenów, które przemierzali. Byłam ogromną fanką wszelakich książek o zwierzętach i programów przyrodniczych w telewizji, więc czytałam te książki z przyjemnością, a im bardziej szczegółowy opis danego zwierzęcia - tym lepiej. To się mimo upływu lat prawie nie zmieniło.

Niestety czytając tę książkę powtórnie, nie mogłam powstrzymać wywracania oczami za każdym razem, kiedy Tomek okazywał się chodzącym ideałem. Wcześniej to aż tak bardzo nie raziło, a teraz - o matko. Chłopak był tak nieskazitelny, że aż mnie zęby rozbolały. Do tego ten łopatologiczny ciężki patriotyzm, jakby ktoś łyżką do głowy wpychał. Mój kraj jest lepszy niż twój, a w naszej stolycy panie gruszki na wierzbie rosną.

Stara baba, a książki dla dzieci czyta. Ale chciałam sprawdzić jak zmienił się mój gust od dzieciństwa, bo w szkole podstawowej książki te mi się kompletnie nie podobały.
Książkę cechuje piękny, literacki język, zarówno w opisach, jak i w dialogach. To dobrze i źle, bo teraz nikt nie używa imiesłowowych równoważników zdań. Jest też sporo wiedzy o zwierzętach danego kontynentu, o geografii i historii odkryć. Wszystko to wplecione w rozmowy, w narrację.
'Tomek w krainie kangurów' ukazał się w Katowicach w 1957, ale akcja nie toczy się w czasach współczesnych ukazaniu się, lecz w czasie zaborów. Bohaterowie mają więc problemy podobne do tych, które mieli czytelnicy z 1957 roku. To był zdaje się kostium historyczny,tak jak 'Konrad Wallenrod'. W pierwszym rozdziale widzimy Tomka Wilmowskiego w swojej szkole i rodzinie. Ojciec - na emigracji politycznej, w szkole - propaganda rosyjska. Inteligencka młodzież dostaje dwie porcje wiedzy. Jedną jest oficjalna wiedza szkolna, a drugą 'Prawdziwa historia Polski'. I trzeba pomysłowości tych młodych głów, żeby się w tym nie pogubić.
Książka chwali wartości pozytywne, takie jak solidarność przyjaciół, lojalność, pomoc w potrzebie, ale i naukę, która przydaje się w życiu.
Mnie, już nie dziecku, spodobała się ta książĸa, ale nie wiem, czy dla młodego umysłu taki styl powieści jest jeszcze ciekawy.

Pierwsza książka mojego dzieciństwa, którą podarował mi Tato.
W zasadzie pierwsza moja "poważna" pozycja przygodowa.
Powracałem do niej wiele razy i powracam nadal.
To od tego wydania, to od niej zacząłem później poznawać pozostałe przygody Tomasza Wilmowskiego.

Pan Alfred Szklarski potrafił skusić dobrze napisaną historią, jednocześnie przemycając wiele egzotycznych informacji dla młodego Czytelnika na temat miejsca gdzie rozgrywały się wydarzenia. Tom pierwszy - Kraina Kangurów to oczywiście moja ukochana Australia.
Przypisy są również obowiązkowe, a i bardzo ciekawe.
Do tego: Oryginalna okładka, w widocznej "starszej" kresce i stylu kolorystycznym, podobnie ilustracje i cudowne mapki. Wszystko autorstwa pana Józefa Marka.

Wydanie IV Wydawnictwo "Śląsk" Katowice.
z 1966 roku.
Dla mnie Książka-Sentyment.

Początek XX wieku, Warszawa, Imperium Rosyjskie.

Tomek Wilmowski dorasta u swojego wujostwa. Ojciec, za swoje czyny przeciwko caratowi, został zmuszony do opuszczenia rodziny i kraju. Matka Tomka chwilę po fakcie umiera. Chłopiec pochłania wszystko co związane ze światem i geografią. Niewiele jest rzeczy, które uszłyby jego uwadze i pamięci. Pewnego dnia w jego życie wkracza Smuga, przyjaciel taty chłopca, który oznajmia, że chce wziąć Tomka w podróż do Australii, gdzie będzie mógł w końcu spotkać swojego tatę Andrzeja, a także pomóc w schwytaniu dzikich zwierząt, które mają trafić do ogrodów zoologicznych na świecie.

Przygody Tomka kompletnie uszły mojej uwadze, nigdy mnie nawet do nich nie ciągnęło. Miałem w końcu „Przygody Trzech Detektywów” i Pottera. Inaczej było z moją Żoną. To ona zwróciła mi uwagę, aby naprawić błąd dzieciństwa i tym sposobem mam pierwszy tom przygód chłopca z Warszawy za sobą.

Książka nieco się zestarzała. Opisywane w niej wydarzenia, ciągłe polowania na zwierzęta, w obecnych czasach aż nie przystoją. Cywilizowane osoby, społeczeństwa, tak nie robią (nie czuje jak rymuję).Czy to przeszkadza? Bez odpowiedniego nastawienia tak. Musimy pamiętać, że tak po prostu było. Ich polowania nie kończyły się bestialstwem, korzyściami. Robili to na zlecenie i w słusznych celach. Zwierzęta same do zoo się nie wybrały…

Pomimo kilkudziesięciu lat na rynku, ksi...