Utracone dzieciństwo

“Odczucie pewnej ochrony, należnej dziecku, zdruzgotane zostało kulą, która zabiła mojego małego kuzyna. Nagle uświadomiłem sobie, że mogę być następnym; wiek przestał być jakąkolwiek ochroną.”

„Utracone dzieciństwo” jest wspomnieniem amerykańskiego profesora psychiatrii na wydziale medycyny lat, które zazwyczaj wywołują skojarzenia z radością, beztroską i zabawą, a które u autora były latami najcięższych doświadczeń strachu, wynaturzenia, postawienia na głowie świata wartości. To poruszająca relacja z ciągłej ucieczki żydowskiej rodziny przed śmiercią. Lwów, polska wieś, Warszawa, niemiecki obóz pracy, podberlińskie gospodarstwo rolne… Chłopiec, starsza o kilka lat siostra i ich matka. Sięganie do worka ze swoimi mocnymi stronami: aryjski wygląd matki, niezwykła uroda Lali, nieszablonowe myślenie chłopca. Wzajemna bliskość, troska, pomieszanie ról. Strach i brawura, spryt i głupota. Łut szczęścia. I jeszcze jeden łut. I jeszcze. Bo w ich sytuacji trzeba było szczęścia bardzo dużo, by przeżyła cała trójka.

Podczas lektury czułam ogromne starania autora, by przekazując nam opowieść tak tragiczną w treści, nie uczynić z niej historii łzawej czy depresyjnej. Czytelnik odnosi wrażenie, że autor stara się bardzo rzeczowo, jakby nieco z boku relacjonować koleje swojego losu. Jednak, jak wiele wspomnień odtwarzanych po latach i te nie obroniły się przed filtrem „oceny dokonanej przez czas”. Ponieważ książka pisana jest w czasie teraźniejszym i autor stara się odtwo...

Niezwykle poruszająca książka opisująca sposoby w jakie żydowski chłopiec zmuszony jest zmagać się z codziennym zagrożeniem życia podczas całego okresu trwania 2 Wojny Światowej. Jest napisana w formie wspomnień i sam autor jest w niej głównym bohaterem. Nie jest "koloryzowana", wg mnie wręcz bije od niej autentycznością. Warta przeczytania, polecam.