Washington Black

Książka, która mieści w sobie cały wachlarz tematów. Z jednej strony mamy okrutne traktowanie niewolników, ale dla przeciwwagi Autorka pokazuje też głód wiedzy ówczesnych naukowców. Choć smutna to opowieść, to dająca jednak nadzieję i siłę do walki. Bo w życie każdego człowieka, niezależnie od statusu materialnego czy społecznego, wpisane jest cierpienie, jak i radość, choć zapewne w całkiem innych proporcjach.

W czytaną historię muszę uwierzyć, niezależnie od tego, czy jest oparta na faktach, czy tylko wytworem wyobraźni autora. Jeśli nie - to uwierzyć głównemu bohaterowi, a jeśli się nie uda, to chociaż go polubić lub przejąć się jego losem. Jak i to się nie powiedzie, to ratunkiem mogą być wzbudzane emocje, wywoływane refleksje lub wiedza o nowych rejonach, zjawiskach. Lub choćby zaciekawienie, czy przyjemność czytania.

Co znalazłam w powieści „Washington Black”? Historię, która mnie nie wciągnęła, powierzchownie potraktowane problemy niewolnictwa i poszukiwania tożsamości, które, jak mi się wydaje, miały być kluczowe. Niewiarygodnego bohatera, który niewiele mnie obchodził i nadmiar wątków, zdarzeń, miejsc i kontynentów. Od plantacji trzciny cukrowej na Barbadosie, przez Wirginię, koło podbiegunowe, Nową Szkocję, Londyn, Amsterdam, po Maroko. Wszędzie po łebkach.
Z wywoływaniem emocji też coś było nie w porządku. Bez współczucia śledziłam losy nieludzko traktowanych czarnoskórych niewolników na plantacji, z obojętnością przyjmowałam każdą śmierć, czy katastrofę, nudziły mnie opisy świata fauny i flory (choć zazwyczaj bardzo je lubię). Sztuczny, wciśnięty na siłę wątek miłosny budził moje rozbawienie, a postać głównego bohatera - czarnoskórego, prostego, wychowanego w niewolniczych lepiankach nastolatka, budziła irytację. W wieku 11 lat wyrwał się z niewoli i z łap ciemiężących go pana i nadzorców. Nie dość, że nadrobił braki w pisaniu i czytaniu, to po przeczyt...

Jeżeli ktoś zapragnąłby szukać analogii między treścią powieści, a historią niewolnictwa - tą rzeczywistą - nie znajdzie tego w tej powieści. Książka Esi Edugyan to zgrabnie wpleciona historia Washa i jego przyjaźni z bogatym białym, Tacim, w realia Południa Ameryki, a potem niemal całego świata. to raczej rzecz o tym, że gdy się chce, to wszystko można, nawet uciec z plantacji od roli niewolnika i włóczyć się po świecie i zawsze spadać na cztery łapy. Przy tym to kawałek znakomitej prozy przygodowej, może tylko chwilami nieco przynudzającej dłużyznami i niewiele wnoszącymi w treść dialogami o niczym. Ma też ta proza pewien wydźwięk współczesny, ale o tym czytelnik niech przekona się sam, bo warto się tych niuansów w tej powieści doszukiwać.