Wdzięczność

„Starzenie się to nauka tracenia.
Dostrzegania niemal tydzień po tygodniu nowych deficytów, nowych niedomagań, nowych szkód. Tak właśnie to widzę.
I nic już nie figuruje w kolumnie zysków”*.

Bardzo odpowiada mi oszczędny styl Autorki, który wywołuje w czytelniku dużo emocji. Delphine de Vigan w tej niespełna 170-stronicowej książeczce zawarła esencję starzenia się i odchodzenia. Pomieściła nawet wątek II Wojny Światowej, udało się jej przy tym uniknąć ckliwości, patosu, ale i nadmiernego melodramatyzmu.

Główna bohaterka, dotąd kobieta samodzielna, musi zmierzyć się z rozwijającą się chorobą, swoją starością. Choć można się domyślić jaki będzie finał tej potyczki, wszystko to, co jest pomiędzy, daje czytelnikowi okazję do zastanowienia się nad własnym życiem, nad tym ile zawdzięczamy innym ludziom oraz nad tym czy jesteśmy w stanie okazać im prawdziwą wdzięczność, wykraczającą poza puste często słowa typu „dziękuję”.

Nie mogę nie porównać „Wdzięczności” do innej książki poruszającej podobną tematykę, którą ostatnio czytałam – a mianowicie do „Czerwonego notesu” Sofii Lundberg. Książka Delphine de Vigan reprezentuje według mnie całkiem inny, wyższy poziom. Pozostawia więcej niedopowiedzeń, nie jest ckliwa, czytelnik ma pole do swojej interpretacji. Nie znaczy to oczywiście, że „Czerwony notes” był zły – jednak tę książkę zaliczyłabym raczej do dobrych czytadeł.

„Wdzięczność”, choć trochę przygnębia, ponieważ pokazuje nieubłagalno...

"Wdzięczność"
Kolejne emocjonalne spotkanie z prozą Delphine de Vigan,króciutka książeczka,która naładowana jest uczuciami. Starość, umieranie, samotność, samodzielność, młodość, dzieciństwo, rodzicielstwo i tytułowa wdzięczność - to najistotniejsze z podjętych tu tematów.

Bohaterka, starszą pani, która powodowana następującą stopniowo niedołężnością zamieszkuje w domu opieki, traci zdolność posługiwania się słowami. Michka, będąca niegdyś korektorką, władająca sprawie wyrazami, nie potrafi się z tym pogodzić. Okazuje się bowiem, że nie zdążyła jeszcze powiedzieć tych najważniejszych słów, i przeraża ją fakt, że być może nie będzie już miała szansy, żeby to nadrobić.

Kobieta odwiedzana jest przez sąsiadkę Marie, którą Michka opiekowała się niemal przez całe życie, oraz przez pracującego w domu seniora logopedę Jerome, który bardzo zżywa się ze starszą panią.

Losy tych trojga krzyżują się nie bez powodu! Jerome skutecznie przysłuży się do odnalezienia małżeństwa, które ukrywało Michkę w czasie wojny, dając jej tym samym możliwość powiedzenia "dziękuję" zuratowanie życia.

„Wdzięczność” ujmuje swoją prostotą, która jednocześnie ma w sobie ogromną głębię, przekazuje nam prawdę o tym, że nie warto zbyt długo zwlekać bo być może nie będzie już kolejnej okazji, nie wolno ważnych spraw odkładać na "potem". Powieść de Vigan to

nostalgiczna opowieść o starzeniu się i próbach rozliczenia się z przeszłością,któ...