Wszystko, czego nie miała

"Wszystko czego nie miała" to trudna książka. I nie chodzi mi o styl, bo Dawid Waszak jak zawsze jest w rewelacyjnej formie, chodzi o emocje, które wyzwala. Jest w niej tyle cierpienia i niesprawiedliwości. Te odczucia pogłębia fakt, że główną bohaterką jest dwunastoletnia, bezbronna dziewczynka, zamknięta w piwnicy przez swojego wujka. Chciałabym wierzyć, że żyjemy w rzeczywistości, w której potwory można znaleźć jedynie w książkach, jednak byłaby to zwyczajna naiwność.
Czytając tę historię poczułam ogromny żal i bezsilność przeplataną wściekłością. Ale jak mogłabym inaczej, kiedy dorosły, który powinien być opoką, w perfidny sposób krzywdzi niewinne dziecko. Ten żal i beznadzieja przygniatają, stwarzają wrażenie klaustrofobii. Emocje duszą jak parne powietrze przed burzą. Czuję się jak przeciśnięta przez prasę.
.
Historia, która może wydarzyć się tuż za rogiem i przez to jeszcze bardziej dotykająca tej czułej struny jaką jest współczucie. Jesteśmy zamknięci w domach przez pandemię, a to niestety, w niektórych przypadkach, nakręca spiralę toksycznych zachowań. I o tym też, w pewien sposób, jest ta książka...
.
@dawid_waszak dziękuję. Tak po ludzku, po prostu, za te wszystkie emocje, które budzisz, tym bardziej, że dookoła beztrosko przetacza się znieczulica. W doskonały sposób oddałeś tę niewygodną rzeczywistość w jakiej przyszło nam w ostatnim czasie egzystować.

Pandemia zmieniła wiele w naszym życiu, poprzestawiała priorytety. Przyniosła też skutki, których się nie spodziewaliśmy, ale zmuszeni byliśmy zaakceptować. Wielu z nas musiało uporać się z własnym strachem, niepewnością, poczuciem zagrożenia. Ale również nauczyć się przebywać w zamknięciu wraz z bliskimi często na niewielkiej powierzchni. Taka sytuacja nie była łatwa dla nikogo, mogła stanowić zarzewie konfliktów. Trudno podejrzewać w ilu domach oprawcy zostali zamknięci wraz ze swoimi ofiarami. Trudno sobie wyobrazić do ilu tragedii mogło dojść w totalnej izolacji, pod wpływem emocji, za zamkniętymi drzwiami.

Książka Dawida Waszaka pokazuje dokładnie te emocje, które towarzyszyły każdemu z nas od początku pandemii. Panika, niepewność, strach przed tym co przyniesie jutro. Przeżywamy je tutaj ponownie za sprawą dwunastoletniej Ani, która zostaje na czas pandemii uwięziona wraz z wujkiem. Odseparowanie od najbliższych i obawa o ich zdrowie w połączeniu z poczuciem izolacji od kolegów i świata zewnętrznego prowadzą do zmęczenia i otępienia. Ale to nie jedyne zagrożenia, z którymi będzie musiała się zmierzyć, nie jedyna tragedia, która jej dotknie.

Przerażające zestawienie wcześniejszego, szczęśliwego życia Ani z obecnym więzieniem odbierającym jej poczucie bezpieczeństwa, normalność i beztroskę dzieciństwa, a w końcu i godność, budzi gniew i ogromny sprzeciw. Tu od początku zdajemy sobie sprawę, że coś jest nie tak, choć autor na ...

Jak mam napisać cokolwiek, gdy brakuje mi słów?
Jak mam napisać cokolwiek, gdy myśli krążą tam i tu... byleby tylko nie wracać do tej przerażającej historii. Do tego bólu. Do tego strachu. Do tego niesamowitego cierpienia. Do tej udręki ciągnącej się dzień za dniem.
Do ciemnych, obskurnych ścian piwnicy.
Do okrucieństw, które musiałaś przeżyć, Aniu. Do Twoich pełnych grozy i smutku poranków. Do Twoich samotnych wieczorów.

Do dni milczących ciszą najprawdziwszą.

Ale przede wszystkim do niego. Do Twojego wujka. Byleby tylko nie wrócić myślami do niego...

Krzyczę więc głuchą ciszą. Krzyczę ciszą o tym, jak bardzo zraniła mnie ta historia. Jak bardzo zniesmaczyła. Jak bardzo skrzywdziła. Jak bardzo przeraziła. Krzyczę ciszą o tym, jak bardzo Ci współczuję.

I krzyczę, i wołam.... Tym razem nie ciszą. Głośno, głośniej, bo tak właśnie powinnam. Wołam o Tobie i Twojej sile. Wołam o Tobie i Twojej walce. Wołam o Ani, która się nie poddała. O Ani, która żyje dalej. Która będzie dźwigać to brzemię już do końca życia.
Wołam o Ani, której historia rozerwała mi serce i jeden z kawałeczków ciągle nie został odnaleziony...

Więc jeszcze raz. Jak mam napisać cokolwiek, gdy brakuje mi słów? Nie wiem, po prostu nie wiem.