Wszystko, czego nie miała recenzja

Ponad rok temu wszystko dla nas się zmieniło. My dorośli musieliśmy się zmierzyć ze zmianą naszych planów zawodowych, wakacyjnych, osobistych, młodzież studiująca czy ucząca się zasiadła przed ekranami komputerów aby uczyć się zdalnie. Do sieci przeniosło się życie biznesowe i towarzyskie. Również najmłodsi musieli pogodzić się z tym, że babcia i dziadek oglądani są tylko zza szyby. To trudna sytuacja dla nas wszystkich.
I podobnie jest w tej oto powieści, której bohaterką jest dwunastoletnia Ania. Dziewczynka ma kochających rodziców oraz siostrę Natalię, z którą nie zawsze jest jej po drodze. W życie tej zupełnie zwykłe rodziny wkracza nagle wirus i to dosłownie nagle. Nastolatka zostaje zabrana spod szkoły przez wujka, który od zawsze był obecny w życiu tej małej społeczności. Ania trafia do przygotowanego " mieszkania" bez możliwości wyjścia z niego i bez okien. Piwnica ta jest przygotowana do zamieszkania, ale stanowi swego rodzaju więzienie. Nastolatka początkowo traktuje to wszystko jako przygodę, lecz w miarę upływu czasu zaczyna drążyć dlaczego nie może stamtąd wyjść. Wujek tłumaczy jej jak wygląda świat na zewnątrz opanowany przez chorobę, a także sygnalizuje, że rodzice i siostra są hospitalizowani.
I tu trzeba pokłonić się autorowi, który znakomicie wszedł w rolę dwunastolatki. Genialnie przedstawił tok i sposób rozumowania tak młodej osoby, która dopiero powoli wchodzi w dorosłe życie. Mamy tu więc dołujące myśli tak charakterystyczne dla tego wieku, ale także euforyczną radość. Nawet sposób wypowiedzi dziewczynki jest bardzo prosty. Kolejną rzeczą, która zwraca uwagę w tej książce jest konsekwentne dążenie do tego, co czytelnikowi nasuwa się podczas kolejnych kartek. Ta nieuchronność wydarzeń potęguje zagrożenie, które zaczyna wyglądać z każdego kąta piwnicy, a pozorna troska członka rodziny staje się koszmarem.
Kolejną rzeczą, którą trzeba zaliczyć na plus tej książki, to umieszczenie przed każdym rozdziałem swego rodzaju myśli przewodniej. Teksty te znakomicie zapowiadają przebieg akcji, a jednocześnie niosą ogromny ładunek emocjonalny skłaniający czytelnika do mocnego zastanowienia się nad swoim tu i teraz. No i jeszcze może słowo o samej okładce, matowa czerń zwraca uwagę, ale nie jest to jedyny element, bo równie niepokojący jest delikatny snop światła, który daje nadzieję, ale jednocześnie jest tak nieosiągalny. I tytuł krzyczący w swej kolorystyce o tym co zabrała nam wszystkim pandemia.