Wtedy. O powojennym Krakowie

Oczekiwałam kontynuacji „W ogrodzie pamięci”. W treści, przekazie, nastroju.

Rozdział I „Czas zamknięty w koszach z wikliny” nawiązywał do poprzedniej opowieści rodzinnej i wyjaśniał motywy powstania "Wtedy": „To Kasia M. opowiada mi, na podstawie przeczytanych listów, jak mężną, dobrą, życzliwą osobą była moja matka. Irytuje się, że nie doceniałyśmy matki: moja babka i ja. Więc dobrze. Niech opowieścią o powojennych dziejach rodziny zajmie się ktoś z następnych pokoleń: (…). Ja skupię się na naszym powojennym życiu w Krakowie.” I wyobrażałam sobie, że będzie to opowieść o życiu w powojennym Krakowie babci, mamy i córki.

Zdjęcie na okładce zapraszało mnie w świat dzieciństwa autorki. Spodziewałam się szkoły, zabaw, dziecięcych rozrywek ówczesnego Krakowa.

Tymczasem dostałam opowieść o ludziach ważnych dla kultury polskiej, pojawiających się w życiu pań w czasach krakowskich. Z początku z lekka irytowały mnie te opowieści (bo przecież nie tego oczekiwałam), później zdałam sobie sprawę, że być może, w stosunku do niektórych, jest to jedyna informacja, pozwalająca zachować ich lub ich dokonania, w pamięci potomnych. Że w stosunku do ludzi bardziej znanych są to, być może, jedyne informacje dotyczące określonego epizodu w ich życiu. I z przyjemnością chłonęłam opowieść o dobrotliwym i trochę nieporadnym w powojennej Polsce L. Staffie, o nienajlepszych relacjach A. Słonimskiego z wydawnictwem Mortkowiczów, o początkach twórczości młodziutkiego T. Różewic...

Joanna Olczak-Ronikier polska pisarka i scenarzystka, współzałożycielka kabaretu Piwnica pod Baranami.
"Wtedy.O powojennym Krakowie", to osobista podróż autorki do czasów, jej bliskich i znanych.To, również rzadka możliwość, wysłuchania świadka, tamtych wydarzeń.Od wojny minęło ponad 70 lat i coraz mniej jest osób, które, potrafią, opowiadać, w tak interesujący sposób, o tamtych czasach.
To opowieść o rodzinie, która próbuje się przeciwstawić losowi i zapewnić sobie, jakieś przetrwanie, w trudnych czasach, jakie nastąpiły, zaraz po wojnie.
Świat, widziany oczyma małej dziewczynki, która, dopiero po koszmarze wojny, może znowu poczuć się dzieckiem.
Książka zawiera mnóstwo dokumentów i zdjęć pieczołowicie, zbieranych przez rodzinę, a teraz, oglądając, te świadectwa, tamtych czasów, możne się z nimi utożsamić i zrozumieć przeżycia, nie tyle autorki, ale i wszystkich, tych ludzi.
Polecam.