Opinia na temat książki Wymruczane szczęście

Cholera, cholera, cholera..... Nie, nie to nie bluzganie niezbyt ciekawym słowem, ale imię kotki, która jest utrapieniem dla pewnego pisarza. Ów to literat zamieszkuje wraz z dosyć niesfornym zwierzakiem willę, a że jest raczej osobą pochłoniętą swoim zawodem, to i dom i jego potrzeby schodzi na dalszy plan.
W taką oto sytuacje wchodzi Emilia, która wraz ze swoimi dziećmi bliźniakami Sabinką i Sebastianem trafia za pośrednictwem oryginalnej staruszki Gertrudy. Emilia ma zająć się uporządkowaniem domostwa.
Mogę jeszcze zdradzić, że połączenie dzieciaków mających sto pomysłów na minutę, dziarskiej staruszki, pisarza z głową w chmurach, matki walczącej o przetrwanie i niesfornej kotki, daje niezwykłą mieszankę, przy której nie sposób się nudzić.
Przeczytana przeze mnie powieść stanowi cykl " Na tropie miłości". Ja oczywiście zaczęłam czytac od tyłu od cześci trzeciej, ale zupełnie to nie przeszkadza w zrozumieniu treści. Ogromna w tym zasługa pióra autorki, która stworzyła zabawną, a jednoczesnie pełną ciepła powieść. Znakomite wczucie się w głowę kota daje bardzo ciekawe spojrzenie zwierzaka na nas ludzi. I można się zastanawiać czy rzeczywiście nie jest tak, że to zwierz nami rzadzi , a my mamy niewiele do powiedzenia? I choć jestem zagorzalą zwolenniczką psów, to byłoby mi niezmiernie miło być właścicielką takiej Cholery, umilającej dzionek i mruczącej nocą. No i jestem niezmiernie ciekawa spojrzenia psiego na nasz ludzki świat.