Yotsuba! #6

Sympatyczna seria, którą zakupiłem w ciemno w zakładce z mangami. Tytułowa Yotsuba, to pięcioletnia dziewczynka (niedługo ma urodziny, więc złóżmy jej życzenia) - energiczna, żarłoczna i rozbrajająca minami siedzącego czytelnika. Ciekawska, jak to małe dzieci. Epizodyczne przygody sprawiają, że po rozdziale możesz odłożyć na półkę bez większych zastrzeżeń i czytać w dowolnej kolejności (sam sięgnąłem po szósty album, nie znając wcześniejszych!). Kupiłem, bo lubię mangi, humor oraz niespodzianki (brałem bez większego zastanowienia czy zagłębienia w fabułę). Dałem się przekonać tej małej, psotnej istocie. Uczy się jazdy na rowerze, wierzy, że jest mleczarzem, bo rozwozi mleko po znajomych, przypadkiem myli klej ze śmietaną (fuj!), a na dokładkę frasuje ojca swoimi pomysłami, które nie do końca odpowiadają dorosłym. Bawiłem się nie gorzej niż dziecko z okładki, które dostało swój rowerek i chce poszaleć na jezdni. Zakładam, że brzmi mało przekonująco, ale to komedia o małej dziewczynce, dlatego nie mogło być za dramatycznie czy z wielopoziomowymi krzyżówkami gatunkowymi. Na poprawę humoru, zwłaszcza teraz, kiedy nadchodzą deszczowe dni, a nas łapie dołek i chcemy się rozweselić. Dajcie swoim dzieciom, na pewno docenią.

Yotsuba
Wydawca: Kotori @wydawnictwokotori
Autor: Kiyohiko Azuma

Manga komediowa. Tuż przed rozpoczęciem letnich wakacji do pewnego miasta wraz z ojcem przeprowadza się wyjątkowo energiczna Yotsuba. Sześcioletnią dziewczynkę z dalekiej wyspy czekają dni pełne zupełnie nowych doświadczeń, a mieszkańców miasteczka – niekończące się przygody z nową sąsiadką.

„Jestem Yotsuba. Przyjechałam z tatusiem do takiego jednego miasta i zamieszkałam w nowym domku. Obok mieszka Ena, Asagi i Fuuka, która nie jest ładna, ale Jumbo mówi, że to nieprawda. Jumbo to przyjaciel tatusia. Jest taaaki wieeelki! Jak góra Fuji. I silny. Nosił telewizor, który dostaliśmy od sąsiadek, i nawet się nie spocił. Jumbo umie łapać cykady. Nauczył mnie i Enę, jak to się robi. A jak była burza, to poszłam się bawić na dwór. Tatuś nie mógł wyjść, bo nie miał kaloszy. Ale i tak było fajnie. Koonieec!”