Opinia na temat książki Z dala od świateł

„Niełatwo tu żyć. Nie ma na świecie piękniejszego miejsca i sześcioma wołami nikt by mnie stąd nie wyciągnął. Ale nie jest miłe dla ludzi.” Wypowiedź starego rolnika Marta jest kwintesencją tej książki. Wspaniała przyroda irlandzkiej prowincji w kontraście z ciemnymi sprawkami jej mieszkańców. Wszystko to widziane oczami emerytowanego gliniarza z Chicago, który osiedlił się tutaj, aby odpocząć od babrania się w brudach tego świata. Niestety, nie za bardzo mu się ta ucieczka udała…

Tana French jak zwykle nastrojowa, mistrzowsko opisuje przyrodę i stopniuje napięcie. Udało jej się po raz kolejny stworzyć sympatycznego bohatera, bez nałogów, wprawdzie znów z rozwalonym życiem rodzinnym, ale poczciwego z kościami. Doskonałe, a nawet lepsze są również postaci drugoplanowe jego sąsiadów a zwłaszcza cytowanego na wstępie Marta oraz zbuntowanego, nieszczęśliwego dzieciaka, Trey. Czujemy się, jakbyśmy tam byli, jakby za naszymi oknami rozciągała się zieleń pastwisk „tak głęboka i puszysta, że można się w niej zanurzyć”. To chyba najlepsza i najdojrzalsza książka autorki. Lubię jej powieści, doceniam styl i umiejętność budowania nastroju. Jednak dotąd każdej z nich czegoś brakowało. „Zdążyć przed zmrokiem” było według mnie zbyt ponure i makabryczne. „Ściana sekretów”- zbyt magiczna, „Lustrzane odbicie”- zbyt nieprawdopodobne i „migoczące”, a przez to irytujące, „Wiedźmie drzewo”- nieco zbyt nużące, „Ostatni intruz”- pozbawiony nastroju a „Kolonia”- zbyt klaustrofobiczna. „Z dala od świateł” jest dla mnie idealne. Czytałam z przyjemnością.