Opinia na temat książki Zabójcy bażantów

„Solidarność o dobra rzecz, ale kumoterstwo to utrapienie”.

Ktoś podkłada na biurko Carla Mørcka akta sprawy, która nie dość, że miała finał w sądzie, to zapadł w niej już wyrok. Szybko okazuje się, że „góra” chce ukręcić rozwijającemu się śledztwu głowę. Dodatkowo w kręgu podejrzanych znajduje się grupa trzech wpływowych mężczyzn, uczęszczających niegdyś do elitarnej szkoły z internatem. W całej sprawie jest wiele niewiadomych, a przez sieć powiązań osoby zamieszane w sprawę nie chcą nic mówić.

Departament Q wzbogaca się też o nowego pracownika – krnąbrną, humorzastą, ale mającą talent do zdobywania informacji, Rose. Muszę przyznać, że Jussi Adler-Olsen mnie pozytywnie zaskoczył. Drugi tom serii, a Autor postawił na inne rozwiązania fabularne. Przede wszystkim mordercy są znani od samego początku (nawet policjanci mają co do nich podejrzenia, nie mają jednak niezbitych dowodów). Czytelnik w miarę rozwoju akcji dowiaduje się coraz więcej o ich brutalnym i chorym hobby.

Druga ważna rzecz – do grupy należała niegdyś Kimmie. Autor igra z poczuciem moralności czytelnika, ponieważ ten w pewnym momencie instynktownie zaczyna kibicować Kimmie w jej wendecie.

Podoba mi się również fakt, że Mørck, choć jest „lokomotywą” całej serii, nie jest jednak przedstawiony jako szeryf, osoba, która jako jedyna może doprowadzić sprawę do końca. Jest on raczej trybikiem (choć niezbędnym i bardzo ważnym), ale cała historia nie jest jedynie tłem dla jego poczynań.
Na minus mogę jedynie zapisać brutalność, jaka jest przedstawiona w książce. Oczywiście wiem, że to kryminał, ale bardzo źle reaguję na okrucieństwo wobec zwierząt, a tego w „Zabójcach bażantów” nie brakuje.

Oczywiście książka nie jest ideałem, Autorowi zdarzają się potknięcia, nie wszystkie rozwiązania fabularne są przekonujące, jednak kreacje śledczych – zwłaszcza Assada i Rose (choć policjantami nie są) – zasługują na pochwałę. Pozostaje mieć nadzieję, że kolejny tom serii utrzyma poziom.