Opinia na temat książki Zakazane życzenie

"Zakazane życzenie" Jessici Khoury jest lekko odmienną wersją opowiadania o Aladynie. Główną bohaterką jest tutaj dziewczyna dżin, Zahra, która zostaje po ponad pięciuset latach samotności wybudzona z lampy przez nikogo innego jak właśnie Aladyna. Jej zadaniem jest spełnić jego trzy życzenia, lecz podczas służenia nowemu panu, Zahra otrzymuje niespodziewaną propozycję od innego dżina - ma znaleźć i uwolnić syna Nardukhi - księcia dżinów, który został uwięziony prze ludzi. Jeśli jej się uda, będzie wolna - już nigdy nikt i nic jej nie zmusi do ponownej niewoli. Zahra się zgadza, choć zaprzyjaźniła się już z Aladynem i nie chce go wykorzystywać to jednak nie potrafi się powstrzymać - to jej jedyna szansa na bycie wolną.

I tak zaczyna się przygoda. Aladyn życzy sobie być księciem, by podbić serce księżniczki Kaspidy. Podczas życia w wyższych sferach, Zahra przeszukuje pałacowe korytarze w poszukiwaniu swojej przepustki do wolności, a Aladyn próbuje się wtopić w świat, jakiego dotąd, jako złodziej i biedak, nigdy nie zaznał.

Szczerze Wam powiem - początek książki jest naprawdę ciekawy; od pierwszej strony jest tajemniczo, piaszczyście, staro i tak mrocznie. Powieść z każdą kartką nabiera tempa w akcji, znana nam z bajki fabuła toczy się znajomym torem, no, jest co czytać. Ale potem.? Potem wszystko się chrzani. Przynajmniej według mnie.

Zacznijmy od głównego wątku. Akcja książki jest przyspieszona, napisana ogółem, wiele momentów po prostu zostaje zbagatelizowanych na rzecz sama nawet nie wiem czego - po prostu to wygląda, jakby pisarka chciała już jak najszybciej dotrzeć do finału i skończyć tę książkę pisać. Poprzez pomijanie takich normalnych zdarzeń, jak zaaklimatyzowanie się do nowego miejsca przez Aladyna, obawy Zahry w sprawie odnalezienia księcia dżinów, same jej poszukiwania go powinny być właśnie pierwszorzędną sprawą, bo od tego zależy jej dalszy żywot, a jest nieśmiertelna, więc to raczej znaczy dla niej wszystko. W każdym razie powinno.
Ale nie, jej szukanie sprowadza się do kilku zdań spisanych na końcach rozdziałów. Jak dla mnie to wygląda tak, jakby Zahra wiedziała od autorki, że pod koniec i tak znajdzie księcia dżinów i się nie martwiła tą sprawą. Przez resztę czasu zmienia się w zwierzęta i patrzy co robi Aladyn, który z kolei też jest słabo przedstawiony w nowym środowisku społecznym. Autorka w pewnej chwili redukuje fabułę do minimum, za to zaczyna się nagle okazywać, że znikąd Zahra zakochuje się w Aladynie.
To jest takie beznadziejne i sztuczne, bo z wcześniejszych wydarzeń nie dało się dostrzec żadnej więzi między nimi, poza tą oczywistą - jest jej panem, a ona spełnia jego życzenia. Właśnie przez to olanie zwykłych momentów z ich życia, napisania jak mijają im dzień za dniem, od początku do końca co robią, ich przebywanie ze sobą, przez tak, wydawać by się mogło, nic nieznaczące rzeczy nie widać rodzącej się miłości - jak potem się dowiadujemy, odwzajemnionej, a jakże.

No jestem, lekko powiedziawszy, zawiedziona "Zakazanym życzeniem". Spodziewałam się dobrej akcji, przygód Zahry i Aladyna, którzy próbują razem spełnić swe własne marzenia. I choć początkowo zapowiadało się na naprawdę niezłą książkę to jednak późniejsza lakoniczność popsuła wszystko. Nie wczułam się w historię, nie poczułam więzi z bohaterami, a romans między Aladynem i Zahrą to żart. Mimo to cała otoczka powieści robi swoje - jest oryginalnie przez pustynną scenerię.
Nie mam pojęcia jaką ocenę dać tej książce. Na koniec jednak powiem, że przeczytam drugą część, bo przez pewne imię na ostatniej stronie jestem zaciekawiona kontynuacją i mam nadzieję, że jakoś to przetrwam.