Opinia na temat książki Zakonnice odchodzą po cichu

''Najpierw musisz się nauczyć zapominać o sobie, o swoich naturalnych wymaganiach i o chwilowych przyjemnościach. Musisz najpierw się nauczyć miłować ofiarę, całkowicie wyrzec się siebie, oraz zdobyć intensywne życie duchowe.''

Książka ciekawa, nawet bardzo, chociaż jak dla mnie nie są to nowe sprawy. To że zakony żeńskie działają jak sekty i że więźniowie, jeśli nie są pozbawieni praw obywatelskich, są lepiej traktowani niż młode dziewczyny za którymi zamyka się furta żeńskiego zakonu, to też sprawa znana.
A co dalej ? Kupiony po cichu precel za kilka złotych, ukryty starannie, bo nie wolno. Prośba o pieniądze na podpaski i odpowiedź ''podrzyj sobie szmaty''. Załamanie nerwowe i psychiatryk, następnie wydalenie z zakonu, bo zakonnica nie ma prawa również do załamań. Zakonnica do niczego nie ma prawa.

Co najwyżej do bury od matki przełożonej która sama ma się za Boga, cóż za pycha !!. Ktoś zarzuca że autorka pokazuje świat żeńskich zakonów tylko z perspektywy sióstr które odeszły. A co z tymi co zostały? Dlaczego nie chcą rozmawiać? Bo nikt im na to nie pozwala, bo lepiej, jak i niejedną bolączkę skostniałej kościelnej struktury i jej ''owoców'' (pedofilia księży) zamieść pod przysłowiowy dywan. Pewnie z czasem się wszystko uciszy. Nic i nikt nie może rzucać nawet kawałka złego cienia na kościół. Cóż za hipokryzja !. (patrz: Eugen Drewermann , wymieniony również w książce).

Żal mi tych wszystkich dziewczyn. Ale mam też ogromny podziw dla Magdaleny i Joanny. Dziewczyny jesteście WIELKIE i PIĘKNE, za to co robicie dla naszych braci mniejszych i ogromnie się cieszę że udało wam się wyrwać z tamtego karceru, o przepraszam zakonu ....tam byście się tylko zmarnowały, a tak czynicie tyle dobra. Tak trzymać :-)