Zamek

Sakramencko nudna opowieść.
Czytanie tej książki było cholerną mordęgą.
Ja rozumiem,że autor chciał upamiętnić trud budowniczych,że chciał oddać hołd i okazać szacunek.Tylko czemu stworzył koszmarnie mdłe postaci? Czemu dialogi są sztuczne,ciągnące się w nieskończoność i naszpikowane filozoficznymi przemyśleniami o Bogu,ludzkiej naturze itd ?
Tym bardziej to śmieszy i drażni w ustach prostaczków,którzy pojawiają się na kartach "Zamku".
Dzięki wyobraźni autora,każdy z bohaterów,niezależnie od pozycji i wykształcenia a najczęściej jego braku,przemawia jak na wiecu wyborczym.
Bardzo często powtarza się fraza dotycząca budowaniu zamku,który przetrwa tysiąc lat.Będzie wspominany za tysiąc lat.Będzie pomnikiem trudu ludzi sprzed tysiąca lat itd
Dialogi są monotonne i pełne powtórzeń a wygląda to mniej więcej tak: panie odbuduje zamek! ,nie idź precz,ale panie ja zbuduję go,daj mi rzec, a sio głąbie,mówiłem ci,że kark przetrącę, ale ja go zbuduje bo...,zamilcz zaraz cię wychłostam, ależ nie ja ci mówię panie,że go zbuduję bo...o nie,niejeden stracił życie za mniejsze przewiny blablabla.... Do tego wtrącane są filozoficzne przemyślenia na temat ludzkiej kondycji,ambicji itp
Postaci drugoplanowe są jak tło i niemal nic nie mówią.Kluczowe zdarzenia opisane ubogo i bez krztyny wyobraźni.
Pan sąsiedniego zamku przyjechał,pokrzyczał,mieczem pomachał i pojechał w cholerę.A wszyscy się bali i dobrze,że o tym autor wspomniał bo nie sposób tej trwogi odczuć.
...

Powieść łącząca całkiem dobrze udokumentowaną historię z fikcją literacką. Tu jednak ta granica jest praktycznie zatarta i zapewne trzeba mieć sporą wiedzę historyczną aby odróżnić właśnie tą fikcję od historii. A dzieję się tu naprawdę dużo, szczególnie, że pisarz wie jak przyciągnąć uwagę czytelnika swoją opowieścią.

Wszystko zaczęło się, gdy monarcha, król Sancho III Wielki, postanowił zbudować fortyfikację w odległym, słabo zaludnionym pasie górskim, z którego muzułmański wróg mógł być widoczny na dziesiątki kilometrów. Za obietnicę lepszej przyszłości przyciągnął grupę mężczyzn i kobiet, dla których samo przeżycie było codziennym bohaterstwem. Wśród nich jest mistrz z Lombardii; Jan i jego syn Fortun; Javierre , chłopiec, którego ambicje rosły w tym samym czasie co zamek. Spotkamy kapłana wiernego starym rytuałom i inteligentną ,tajemniczą Enecę. Jest to historia powstania jednego z najważniejszych średniowiecznych królestw, klucz do Rekonkwisty… tyle o fabule zdradza nam okładka.

Książka ta swoją tematyką nie jest może zbyt odkrywcza, że wspomnę tu o świetnej sadze Folletta, w której można się dopatrzyć niemalże takich samych rozwiązań, tyle że tam budowano słynną katedrę, a tutaj niezwykle strategicznie umieszczony obiekt mający wpływ na kształtowanie się cywilizacji.
I bohaterowie, czy to znakomity cieśla, czy zbiegła niewolnica..
Ale czepiam się. Pomijając to, co mi samemu przypominało inne książki z podobnej tematyki dzieło to zasługuje na ...