Opinia na temat książki Zatoka latarni

Czasami jest tak, że po prostu potrzebujemy czegoś co chwyci nas za serce, co może nie powali nas na kolana, nie sprawi, że będziemy dniami myśleć o przekazie literackim, ale dobrze poczujemy się po lekturze. Trochę docenimy to co mamy, albo choćby pomyślimy o tym, aby to docenić.
Freeman udało się wzbudzić we mnie takie uczucia.
Autorka po raz drugi bardzo sprawnie wprowadziła mnie w dwa światy. W przeszłość w której kobieta postanawia uciec od niekochanego i niedobrego dla niej męża, a świat przychyla się do jej sytuacji oraz teraźniejszość w której kobieta po dwudziestu latach wraca w miejsce o którym próbowała zapomnieć. Obie stają przed trudnymi wyborami, przed otoczeniem, które być może niedorosło do Izabelle, czy przed otoczeniem, które pogodziło się z przeszłością Libby, czego ona sama nie potrafi do końca zrobić. Obie muszą nauczyć się żyć na nowo, zostawić przeszłość i mieć odwagę spojrzeć w przyszłość. I zacząć walczyć o siebie.
Lubię prozę Freeman. Nie zostawia mnie obojętną. Sprawia, że mam przyjemność z czytania, spędzania czasu sam na sam z historią. Połączenie dwóch światów ponownie wyszło autorce bardzo płynnie. Każda z tych historii bez tej drugiej wydaje się niepełna. Dopiero ta druga spaja tę opowieść przez lata w jedną całość. Obie napisane są bardzo plastycznie, z bohaterami wpasowanymi w swoje czasy, ze zwykłym ludzkim prawem do popełniania błędów i niekiedy chęcią uniknięcia konsekwencji błędnych kroków.
To nie książka w przypadku której mogę powiedzieć, że bawiłam się bardzo dobrze, ale bardzo się cieszę, że ją przeczytałam.