Zatoka latarni

W powieściach obyczajowych zawsze chętnie podziwiam ciekawe miejsca i delektuję się egzotycznymi krajobrazami, które są tłem dla opisywanych zdarzeń. To moja żyłka podróżniczki daje o sobie znać i chyba dzięki niej tak szybko i bezproblemowo przenoszę się w różne ciekawe miejsca, które przyciągają swoją magią i wyjątkowością. Dzięki powieści Kimberley Freeman "Zatoka latarni" mogłam zakosztować Australii z jej urokliwymi, małymi, przybrzeżnymi miasteczkami, pięknymi, piaszczystymi plażami i wszechobecnym szumem oceanu. Co więcej... Ta wyprawa okazała się naprawdę ekscytującą przygodą.

Zatoka latarni - Lighthouse Bay to miejsce, w którym splatają się losy dwóch, zupełnie obcych kobiet, które dzieli całe stulecie, a łączy latarnia na cyplu wychodzącym w morze oraz ród Winterbourne'ów - znanych jubilerów. Na początku XX wieku na oceanie u wybrzeży Australii miała miejsce katastrofa żaglowca, który przewoził cenny ładunek dla miejscowego rządu - złotą buławę wysadzaną drogocennymi kamieniami. Wedlug służb ratowniczych nikomu nie udało się uratować, a tymczasem po niedługim czasie w Lighthouse Bay pojawiła się nieznajoma, młoda kobieta podająca się za Mary Harow.

Kim jest ta nieznajoma osoba i jaki ma związek z zatopionym statkiem?
Co sprowadza ją do Australii?
Dlaczego nie chce ujawnić swojego prawdziwego nazwiska?

W XXI w. do rodzinnego Lighthouse Bay po dwudziestu latach nieobecności powraca Elizabeth Slater. Śmierć mężczyzny, z którym spędz...

Wiele już powstało książek z tajemnicami z przeszłości w tle. W tej powieści akcja toczy się dwutorowo a bohaterkami są tu dwie kobiety Isabella Winterbourne nieszczęśliwa w małżeństwie oraz Libby,która wiele lat później powraca w rodzinne strony. Mnóstwo aspektów przeplata się w tej książce takich jak tęsknota za dzieckiem, brak miłości w rodzinie i małżeństwie, konflikty rodzinne. Czekałam długo na tę książkę. Wciągnęła mnie, jednak czasami autorka rozpisuje się nad pewnymi nieistotnymi szczegółami zupełnie niepotrzebnie. Wzruszyła mnie historia Isabelii,która mimo trudnego życia wciąż szukała dla siebie nadziei. Niesamowite były dla mnie opisy nurkowania. Sama chciałabym zobaczyć życie wielu pięknych morskich stworzeń na własne oczy. Tematyka w książce nie wyróżnia się niczym szczególnym, ale polecam jako poruszającą i pochłaniającą lekturę. W sam raz na mgliste,jesienne wieczory.

Czasami jest tak, że po prostu potrzebujemy czegoś co chwyci nas za serce, co może nie powali nas na kolana, nie sprawi, że będziemy dniami myśleć o przekazie literackim, ale dobrze poczujemy się po lekturze. Trochę docenimy to co mamy, albo choćby pomyślimy o tym, aby to docenić.
Freeman udało się wzbudzić we mnie takie uczucia.
Autorka po raz drugi bardzo sprawnie wprowadziła mnie w dwa światy. W przeszłość w której kobieta postanawia uciec od niekochanego i niedobrego dla niej męża, a świat przychyla się do jej sytuacji oraz teraźniejszość w której kobieta po dwudziestu latach wraca w miejsce o którym próbowała zapomnieć. Obie stają przed trudnymi wyborami, przed otoczeniem, które być może niedorosło do Izabelle, czy przed otoczeniem, które pogodziło się z przeszłością Libby, czego ona sama nie potrafi do końca zrobić. Obie muszą nauczyć się żyć na nowo, zostawić przeszłość i mieć odwagę spojrzeć w przyszłość. I zacząć walczyć o siebie.
Lubię prozę Freeman. Nie zostawia mnie obojętną. Sprawia, że mam przyjemność z czytania, spędzania czasu sam na sam z historią. Połączenie dwóch światów ponownie wyszło autorce bardzo płynnie. Każda z tych historii bez tej drugiej wydaje się niepełna. Dopiero ta druga spaja tę opowieść przez lata w jedną całość. Obie napisane są bardzo plastycznie, z bohaterami wpasowanymi w swoje czasy, ze zwykłym ludzkim prawem do popełniania błędów i niekiedy chęcią uniknięcia konsekwencji błędnych kroków.
To nie książka w przypadku które...

Bardzo wciąga, niegłupia, bez tanich sentymentów.