Zauroczony książę

Dawno nie czytałam tak pokręconej książki. Normalnie jest wszystko, wszelkie niemożliwości i nieprawdopodobieństwa skumulowane w ilościach przekraczających średnią przypadającą na jeden romans, tutaj wyskakują co strona.
Pewnie, że urokliwe są dzieciaki. Muszą być. Jak już człowiek i jego rozum przetrawi możliwość urodzenia czterech par bliźniaków. Jednojajowych. Jednopłciowych w parach. O, losie.
Uwielbiam dzieci w książkach, tutaj są podstawą. I znacznie przyćmiewają pannę Gilbujdasmyk czy Kapitana Krętacza i wszelkich innych językowo poprzekręcanych bohaterów. Wszystko stoi na głowie, a sens i logika trzaska na łączeniach i pęka w szwach. Ale całość, ku mojemu bezbrzeżnemu zdumieniu, trzyma się kupy. W niektórych momentach na granicy totalnego ryzyka, ale śmiało można przeczytać, choć ja musiałam robić przerwy, bo traciłam zrozumienie w ilości bohaterów i ich znaczenia dla sprawy.
I tak na serio, to chyba, po wewnętrznej akceptacji zwariowania całości, to była rzecz, która najbardziej mi przeszkadzała. W pewnym momencie w tych napadach, obronach, kto z kim i przeciw komu, kto kogo i dlaczego, porwaniach i pojedynkach i odbijaniu rannych bohaterów, straciłam fabułę. Czytałam dla totalnego odprężenia, z wyłączeniem krytycyzmu i nastawieniem, co jeszcze 4 x 2 wyczyni
W totalnie rozrywkowym charakterze tej książki zdziwiła mnie utrata ręki przez Harry’ego. Nie jestem w stanie znaleźć na to wytłumaczenia, a zachowanie dzieciaków i ich żarty o jej braku, wyda...