Zbyt krótkie szczęście

Polubiłam komisarza Marka Przygodnego z Komendy Wojewódzkiej Policji we Wrocławiu, nazywanej przez policjantów „Cegielnią”. Zastanawiałam się, skąd ta nazwa ? Po obejrzeniu zdjęć budynku w internecie, stwierdzam, że nazwa jest trafna.

Paweł Pollak, tłumacz literatury szwedzkiej, stworzył bardzo ciekawego głównego bohatera, o którym jego przyjaciel, dziennikarz śledczy, mówi, że za dużo i za poważnie myśli. Komisarz Przygodny, mężczyzna po czterdziestce, zna się na literaturze – miód na serce każdego wielbiciela książek i niedawno się rozwiódł po dwudziestu pięciu latach małżeństwa ze swoją licealną miłością. Stwierdził, że łączące ich uczucie wygasło i nie ma sensu być razem z przyzwyczajenia, czy strachu przed samotnością. Podoba mi się, że autor wprowadził taki wątek, widziany właśnie oczyma mężczyzny. Na ogół, to kobiety stwierdzają, że nie chcą się dłużej męczyć w związku bez przyszłości, a tutaj mamy komisarza wydziału kryminalnego, który nie rzuca „starej żony” dla nowej, młodszej kobiety, tylko uświadamia sobie, że coś się nieodwracalnie skończyło i warto dać sobie drugą szansę.

Paweł Pollak stworzył kilka ciekawych postaci. Należą do nich współpracownicy komisarza Przygodnego z Komendy Wojewódzkiej oraz przyjaciel, dziennikarz śledczy Kuriata ze swoimi wadami i specyficznym podejściem do kobiet. Obaj żyją w pewnej symbozie zawodowej, dzięki której czerpią wspólne korzyści i wzajemnie sobie pomagają.

W po...

Książkę czyta się lekko i prawie przyjemnie, choć troszkę czegoś mi tu zabrakło. Po pierwsze są emocje, ale bardzo krótkie, trwają intensywnie i nie poświęca się im czasu przez co niekoniecznie szczerze wyszedł moment, kiedy rodzice dziewczyny dowiedzieli się, że została zastrzelona. Później nieco o tym drugi raz wspomniano, ale bardziej były to myśli jak nauczyć się żyć bez dziecka. I ten moment dopiero mnie wzruszył. Po drugie powiedziałabym, że jest to połowicznie kryminał, gdyż dużo czasu poświęcają na odnalezienie sprawcy, lecz nie widać jakoś tutaj napięcia, czy pośpiechu. Niby podkreślają, że muszą się spieszyć, ale średnio im to szło. W momencie, kiedy przesłuchiwali pierwszego rzekomego świadka zdarzenia wpierw robili to nieporadnie, dopiero później jakby kogoś olśniło, że nie może to być prawda i faktycznie świadek przyznał się do tego, że chciał być potrzebny i na ten czas wymyślił scenę. Było to takie lekko obojętne, jakby każdy bohater, łącznie ze mną, przerzucili oczami i udawali, że ta scena nie miała miejsca. Druga połowa jawiła mi się bardziej jako powieść obyczajowa, kiedy dużo myśleli, ale nie wiedzieli po co. Nie wiem, pierwszy tom mnie naprawdę zachwycił, niemal spijałam każde słowo z kartek, jakby zależało od tego moje życie. Tutaj tego nie było. Chciałam przeżywać te straszne chwile, ale było ich naprawdę niewiele. Moim zdaniem zbyt wiele wkradło się tutaj codzienności, wszelkiego rodzaju żarty mnie nie śmieszyły i chciałam jak najszybciej ją doczy...