Żelazny Książę

Zawzięłam się. Bo musiałam się zawziąć żeby tę książkę skończyć.
Tak to dla mnie szok. Bo naprawdę rzeczy które by mi mogły nie leżeć były w zdecydowanej mniejszości do tego co mogło mnie zauroczyć.
No bo pirat. I to taki groźny i męski i taki co umie zrobić ARRR ze sztyletem w zębach. Bohaterka – inspektor śledczy, no bo steampunk, bo historyczna Anglia bo w sumie Urban fantasy… Kontra zombi. Zombi nienawidzę, ale to było takie że tylko się nazywało zombi, a zombiaka w tym za grosz.

Kurczę nawet fakt że Rhys i Mina to dla mnie tacy trochę Eve i Roarke z serii In Death… No tak się skojarzyli ;)

Czyli naprawdę wszelkie znaki na ziemi i niebie wskazywały, że się zauroczę, zakocham, wciągnę i wchłonę. A jednak nie.
I przykro mi bo chciałam.
Ale jak jeszcze stylizacja (mimo że na ogół lubię) była do przełknięcia, tak ogólny styl jakoś odbijał się o mój mózg i niektóre zdania czytałam po dwa razy. Brakło mi tej iskry.
Chociaż między bohaterami iskrzyło od pierwszej chwili…

No i chyba największa bolączka w tej książce. Masa, ogrom, natłok pojęć. Nowych pojęć, stworzonych przez autorkę ras, przedmiotów, czegoś w stylu bakterii. Przytłacza to czytelnika już na dzień dobry.
I mimo że ja takie rzeczy wchłaniam, bo przecież u Andrews nawet nowych pojęć nie brakuje tak tu czułam się zakrzyczana.

Przykro mi, naprawdę ogromnie mi żal że nie przemówiła do mnie ta książka.
Nie to że była to tragedia, ale obojętnie to przeszło. A...

Świat opowieści z Żelaznych Mórz to steampunk w najlepszych wydaniu. Porywają powieść dla dorosłych czytelników. Spodoba się fanom Protektoratu Parasola i Piratów z Karaibów ;)