Opinia na temat książki Ziemia obiecana

Choć może to wydawać się dziwne, nie znałam "Ziemi obiecanej" ani w wersji powieściowej ani filmowej aż do ostatniego tygodnia. Moje wyobrażenia na temat tej książki były tak negatywne, że nie kusiło mnie ani trochę, żeby ją czytać. Przełamałam się dzięki wersji słuchanej.
I jestem pod wrażeniem aktualności opisanych postaw, problemów i metod działania. Zmieniła się jedynie scenografia, w dialogach używamy innych słów, a pewne tematy straciły swoją wagę. Podstawcie sobie zamiast fabrykantów współczesnych prezesów korporacji, zamiast ich znudzonych obwieszonych brylantami żon dzisiejsze celebrytki, a zamiast pracownic przy maszynach tkackich inne pracownice przy laptopach. I wszystko jest jak było. Wielcy szefowie podrywają pracownice mamiąc je obietnicami małżeństwa, tnie się koszty opieki zdrowotnej, a w razie kłopotów z prowadzeniem hotelu strategiczny pożar też się zdarza. Mamy nuworyszy, przepych na pokaz, bezwzględność i wielkie ambicje. Tylko słowa o wielkiej niezniszczalnej Łodzi brzmią w uszach gorzko.

Co mnie uderzyło to kilka scen, moim zdaniem znamiennych. Nie wiem, czy zauważyliście, że Anka, narzeczona głównego bohatera, zwraca się do niego per 'panie Karolu', a on do niej po imieniu. Traktuje ją zresztą jak mało rozgarniętą i w dodatku histeryczkę.
Inna historia - matka gotowa jest z domu wyrzucić i wyrzec się córki uwiedzionej przez właściciela fabryki - dziś uznalibyśmy coś takiego za wyjątkowo okrutne potraktowanie swojego dziecka. Zupełnie w innych kategoriach patrzymy dzisiaj na ofiary molestowania - bo jak to inaczej określić.
Jak zwykle w powieściach z akcją w minionych wiekach, przyjemność sprawia mi czytanie o drobiazgach życia codziennego. W "Ziemi obiecanej" głownie były to smaczki związane z organizacją handlu i produkcji tekstylnej oraz kwestia transportu kolejowego. Borowiecki wynajął na powrót z Berlina specjalny pociąg. Najpierw myślałam, że się przesłyszałam i chodziło o wagon, ale nie - on wyczarterował pociąg dla siebie. Niesamowite!