Zimno mi mamo

Monolog będący skargą kobiety pokrzywdzonej przez niekochających rodziców. Jest to rodzaj psychoterapii, próba uporządkowania rzeczywistości od strony emocjonalnej by wyzwolić się z przeszłości. Dzieciństwo to dla bohaterki głównie wstyd i upokorzenia, wyzbywanie sie własnych potrzeb na rzecz zadowolenia rodziców, wyciąganie ręki po ich akceptację. Ta potrzeba bycia zaakceptowanym przez najbliższych nigdy nie mija, nawet gdy się dorośnie i posiada własną rodzinę. A może właśnie wtedy jest ona konieczna do zaakcentowania samego siebie najbardziej, po to żeby nie bać się żyć.

Dla tych, którzy nie stronią od lektury z dziedziny psychologii szeroko pojętej. A i tak trzeba przygotować się na pewien zabieg stylistyczny, który jak dla mnie nie był łatwy do zaakceptowania, ponieważ zdania potrafią ciągnąc się tu przez wiele linijek wiec trzeba być czujnym.
Lektura krótka objętościowo, ale nie taka łatwa do przełknięcia ze względu na samą treść, emocje jakie wywołuje w czytelniku.