Złe kobiety

ZŁE KOBIETY „to określenie dla kobiet, nawet dziewczynek, które przekraczają wyznaczone im granice“. Uważane za „mściwe i szalone, kłamliwe i ambitne, rozpustne i mordercze“, karane za ciekawość i piękno, za niewpasowanie się w normy określone przez mężczyzn, zniewolone przez datę przydatności, którą ma wyznaczać starzenie. Kobiety, które przez wieki odstawały od przyjętych norm i dzięki temu otworzyły szczelinę dla dzisiejszych Nas. Bo my już mamy w sobie więcej akceptacji i szacunku dla opowieści o macochach, zamkniętych na strychach „wariatek“ i żeńskich potworach z mitów, które ukaranie zostały za urodę, odrzucenie zalotów czy doświadczenie gwałtu na terenie świątyni. My wymagamy wielobarwnych ról kobiecych, obierania własnej drogi często niezgodnej z nakazami konserwatywnego patriarchatu czy wyłamywania się z szeregu. Złe kobiety swoimi często bolesnymi historiami otworzyły drogę dla zmian, dla odrzucenia roli biernej księżniczki, dla bycia nieidealnymi. Niegdyś pogardzane, dzisiaj w końcu doczekały się ponownego przyjrzenia ich historiom. Z większą wrażliwością i zrozumieniem. Z kobiecego punktu widzenia. W efekcie to właśnie te ZŁE KOBIETY zaczynają budzić coraz większą sympatię. Bo nie wiem, jak Wy, ale ja zdecydowanie jestem jedną z nich.

„Pożądanie“ Hesse mi się nie podobało, ale „Złe kobiety“ były dla mnie lekturą zupełnie innego rodzaju. Zebrane historie dały mi frustrację, ulgę i siłę, a to dobre połączenie. Tym bardziej, gdy występuje z szerokim wa...